มาตาวีข้ามเวลาตามหารัก

“มาตาวี มาตาวี เจ้าอยู่ไหน มีใครเป็นมาตาวีของข้าบ้าง “
เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นหูแต่แฝงไปด้วยอำนาจ
“หม่อมฉันอยู่นี่เพคะฝ่าบาท”



สองสายตาประสานกันโดยที่ทั้งสองไม่ต้องพูดอะไรก็มีแต่ความเข้าอกเข้าใจ
เขาโอบเอวคอดแล้วออกแรงยกตัวเธอ
ขึ้นมาวางบนตัก
“ มาตาวีข้าต้องการเจ้า ต้องการเจ้าคนเดียว “
“มาตาวีอย่างนั้นเหรอ”
จิตใต้สำนึกส่วนลึกกลับแย้งขึ้นเบาๆ ชายหนุ่มพลิกตัวหญิงสาวให้ลงนอน
ทำให้เธอเห็นใบหน้าหญิงคนนั้นได้อย่างถนัดชัดเจน

“นั่นๆๆๆมันฉันนี่นา “
ร่างหนาทาบทับลงไป ทั้งสองบรรเลงบทรักกันราวกับว่าไม่มีใครเห็น
แต่เธอเห็น เธออยู่ตรงนี้ “
มาตาวีกรี๊ดขึ้นสุดเสียง และเสียงของเธอปลูกให้เธอต้องตื่นขึ้นมาด้วยอาการสำลักน้ำ
เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดเต็มหน้า
นั่งหอบจนตัวโยน ภายในบ้านมืดสนิท