ลิขิตร้าย อุบัติรัก

“คุณจะยั่วผมไปถึงเมื่อไหร่”
“ฉันเปล่า! ฉันไม่เคยทำแบบนั้น”
“คุณทำ” เขายืนยันหนักแน่น “ครั้งแรกคุณยั่วผมด้วยการเซล้มมาซบอก” ไล้ปลายนิ้วเบาๆตรงหว่างคิ้วที่เกิดเป็นรอยย่นของเธอ “ยังมีตอนที่คุณวิ่งออกมาหาผม ในสภาพเนื้อตัวเปียกปอนสวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น แล้วยังจะปฏิเสธว่าไม่ได้ยั่วยวนผมอีกหรือ”
“ฉันเปล่า!” ขอยืนยันอีกครั้ง เธอไม่ได้ยั่วยวนเขา วันนั้นเธอจับเจสซีก้าอาบน้ำ เด็กหญิงวิ่งหนีออกมาจากห้องน้ำเธอก็แค่ไล่ตาม ไม่คิดว่าเขาจะยืนกอดอกมองอยู่หน้าประตู
“เปล่าปฏิเสธ ก็แสดงว่ายอมรับสินะ...ระดับการยั่วยวนของคุณเพิ่มดีกรีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อครู่ถือว่าพัฒนาไปมากและมันก็ได้ผล”
เมื่อครู่?...เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย สาบานได้
เขาส่ายหน้าราวกับไม่เห็นด้วยกับความคิด(ในใจ)ของเธอ “ก็เมื่อครู่ที่คุณพยายามขยับร่างกายเสียดสีกับผม...มันได้ผล คุณจุดไฟติดแล้วด้วยนะ”
“ฉะ ฉันไม่ได้...”
“จะปฏิเสธว่าไม่ได้เจตนางั้นหรือ? มันฟังไม่ขึ้นหรอกนะ คุณก็อายุไม่ใช่น้อยๆแล้วจะไม่รู้ได้ยังไง ว่าการเคลื่อนไหวแบบนั้นทำให้ร่างกายสัมผัสเบียดเสียดกัน แล้วผู้ชายปกติอย่างผมจะทนได้หรือ”
“..........” ไม่ใช่แค่อึ้ง ตะลึง เบิกตากว้าง ยังมีอ้าปากค้างด้วย เพราะนอกจากเขาจะใส่ร้ายเธอซึ่งหน้าแล้ว ยังหลอกด่าว่าเธอ ‘แก่’ และ ‘โง่’ ด้วย
ปลายนิ้วของริชาร์ดขยับเคลื่อนไหวเบาๆอยู่ข้างแก้มของคนใต้ร่าง จงใจกดตัวลงไปเบียดแนบชิดกับเธอยิ่งกว่าเดิม ทุกครั้งที่หายใจลมอุ่นๆสัมผัสกันและกัน
“ผมคือเหยื่อผู้น่าสงสาร ที่ถูกคุณยั่วยวนจนติดกับ” น้ำเสียงแหบพร่ามาพร้อมกับลมหายใจถี่ๆ “เชิญกินเหยื่อของคุณได้เลย”