ขับรถพาเด็กเที่ยว

ตลอด 4-5 วัน ผมขับรถคนเดียว พอดีทั้งอุทัยและนิรุต ขับรถยนต์ไม่เป็น และผมก็ไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แต่เป็นการขับรถอย่างมีความสุข ตรงไหนควรหยุดพัก หยุดเที่ยว หยุดกินอาหารเราก็หยุด คนหนุ่มดื่มเหล้า ดื่มเบียร์ ส่วนผมดื่มนิด ๆ หน่อย ๆ พอเป็นพิธี
และความเป็นคนแก่ของผม กับคนหนุ่มรุ่นลูก ทำให้ผมเริ่มพบว่า ความคิดความอ่านและวิสัยทัศน์ แตกต่างกันจนแทบจะไปเที่ยวด้วยกันไม่ได้
ถ้อยคำความเห็นบางครั้ง ที่คนรุ่นลูกพูดออกมา มักต่างไปจากคนแก่ ซึ่งผมพิจารณาไตร่ตรองแต่ไม่ขัดคอ บางเรื่องที่ไม่เห็นด้วยผมอาจจะติงนิดหน่อย ถ้าติงไม่ได้ก็เฉยเสีย ไม่เอาความคิดของผมไปตัดสินว่าถูกผิด
ระหว่างทางตอนขากลับ อุทัยพูดออกมาคำหนึ่งว่า เขาเคยไปเที่ยวกับนักเขียน ที่อายุมาก คนหนึ่ง (ผมเคารพและรู้จัก) เขาบอกว่าเครียดมาก หาความสุขไม่ได้เลย คือคุยกันแทบไม่ได้ แต่พอมาเที่ยวกับผม ผมขับรถไปพูดไป โต้ตอบกันตลอดทาง เขาหัวเราะอย่างมีความสุข และเขาอยากจะไปเที่ยวกับผมอีกถ้ามีโอกาส
แต่ผมเริ่มรู้สึกเครียด และขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย...