ตัวข้าเองก็ลำบาก

ชุนชิงหลิว ต้องแต่งงานกับบุรุษที่บิดาเลือกให้โดยที่นางหาได้เต็มใจแม้แต่น้อย…..
เขาผู้นั้นเป็นถึงบุตรชายเสนาบดีใหญ่ อุปนิสัยแสนกะล่อน ดีแต่ล่วงเกินนางไปวันๆ หาได้มียศมีเกียรติเช่นบิดาของเขา เรียกว่าต่างกับบิดาอย่างมาก ไม่มีอันใดให้นางเสน่หาหรือชื่นชอบเลย
แตกต่างจากหัวหน้าพรรคเฝิงหวงที่ครั้งหนึ่งเคยช่วยชีวิตนางไว้อย่างอาจหาญ นางปักใจรักในความเก่งกล้านั้นตั้งแต่แรกพบ แต่สวรรค์กลับไม่เข้าข้าง ผลักให้นางต้องมาเป็นภรรยาของบุรุษแสนหื่นอย่างเกอตงหยาง
ตัวนางแสนจะลำบากกายและฝืนใจยิ่งที่ชะตาผลักไสให้ต้องอยู่กับบุรุษที่ใจหาได้เลือก
คงต้องฝืนทนรอวันที่จะหย่าขาดได้!

......................

"เจ้ากลัวข้าขนาดนี้เลยหรือ"
"ถูกขืนใจ สตรีใดจะชอบ"
นางสบถเบาๆแต่เขาได้ยิน เขานึกขัน นางช่างกล้าที่ใช้คำว่าขืนใจทั้งที่เขาเป็นสามีแท้ๆ
"เอาเป็นว่าข้าจะไม่ล่วงเกินเจ้าหากเจ้าไม่ยินยอม แต่หากว่าเจ้ามีความต้องการก็จงสะกิดข้าได้เสมอ ตกลงหรือไม่"
เขาหยอกเย้าพลางจดจ้องไปทั่วเรือนร่างงาม จนนางผวาตัวสั่นน่าเอ็นดู
"ข้าจะเชื่อใจท่านได้อย่างไรว่าท่านจะไม่ขืนใจข้า"
"ข้ามีความเป็นบุรุษมากพอ"
เขากล่าวหนักแน่น เลือกจะให้นางไว้ใจเขาก่อน การจะพิชิตใจนางคงต้องใช้เวลาและความเข้าใจ
"แต่เรื่องการกอดและจูบ ข้าไม่รับปาก เพราะหากข้าอยากจะหยอกล้อกับเจ้าก็ต้องมีบ้าง"
"ไม่ได้ เรื่องนี้ก็ต้องรวมด้วย ท่านห้ามแตะต้องข้า!"
"หรือเจ้าจะให้ข้าเปลื้องผ้าเจ้าแล้วกดทับแทนการกอดจูบ เลือกเอานะ ข้าแต่งเจ้าเข้ามาเป็นภรรยา จะไม่ปรนนิบัติข้าก็ไม่ว่า จะเอาแต่ใจข้าก็ไม่ขัด แต่ไม่ใช่ทุกเรื่องเพราะข้าก็มีความเห็นแก่ตัวเช่นกัน นอนเถิด ข้าสัญญาคืนนี้ข้าจะไม่ล่วงเกินให้เจ้าต้องขาดใจ"
เขายอมปล่อยนางจากอ้อมแขน ชิงหลิวเหลือบมองเขาด้วยหางตา ก็พอจะเชื่อใจได้อยู่บ้างแต่หากเขาไม่รักษาสัจจะก็ให้รู้ไปว่าเป็นบุรุษเชื่อถือไม่ได้