เส้นรักในสายหมอก

[ รสสุคนธ์นั่งตัวแข็งทื่อระหว่างที่มือของคิระวนเวียนแถวฝ่าเท้าของเธอ เพิ่งเห็นแผลตัวเองตอนนี้จึงได้เข้าใจว่าทำไมเจ็บนัก แต่เธอกลับไม่กล้าร้องออกมาสักครึ่งคำ
คิระพยายามเพ่งสมาธิไปที่ฝ่าเท้าคนเจ็บหลังคีบเอาเศษแก้วออกหมดแล้วและกำลังทายาให้อย่างเบามือ เท้าที่สั่นระริกนั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่คนเจ็บควบคุมไม่ได้ ต่างคนต่างเงียบจนกระทั่งเขาทำแผลเสร็จเรียบร้อย
“ขอบคุณค่ะ” รสสุคนธ์ยกมือไหว้เจ้าของบ้านที่อุตส่าห์เสียสละเวลาอันมีค่าที่ควรจะอยู่ให้กำลังใจแฟนสาวมาช่วยทำแผลให้ เธอหันมองรอบห้องนอนของเขา ที่นี่เดิมเป็นห้องของตากับยายแต่คล้ายจะมีบางสิ่งที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย อาจจะด้วยความชอบของเจ้าของใหม่ เช่นโต๊ะทำงานตัวนั้นที่เพิ่งเพิ่มเข้ามา
ว่าแต่ ถ้าเป็นคิระตัวเป็น ๆ นั่งทำงานจะเหมือนตอนเล่นละครไหมนะ
“นอนได้ไหมห้องนี้” คิระถามคนที่ต้องเปลี่ยนที่นอนอีกแล้ว ]