Secret of Love at First Sight

"ไอ้แย้มโว้ยย" ปกติ​คนที่ไม่สนิท​จะเรียกเธอแยม​ หนูแย้มหรือแย้มจะมีแค่เพื่อนสนิทและพ่อแม่เท่านั้น​ที่เรียกชื่อนี้

"อะไรของกำนันเนี่ย" เธอมักจะเรียกพ่อตัวเองว่ากำนัน หญิงสาว​ชะโงกหน้าลงไปมองทางหน้าต่าง กำนันขุน หรือ​ ขุนแทน​ ยืนเท้าเอวมองลูกสาวอยู่ลานบ้าน

"ขับรถให้หน่อยข้าจะอุ้มไก่" ดวงตากลมโตขยับมองไปยังไก่ตัวโปรดที่พ่ออุ้มอยู่

"กำนันไม่ให้ลูกน้องอุ้มให้อ่ะ" เธอหมายถึงลูกน้องที่เป็นทุกอย่าง​ให้พ่อ​เธอ​ ปกติ​ตัวติดกันตลอด​ วันนี้กลับไม่เห็นอีกคนเดินตาม

"เอ็งนั่นแหละลงมาเร็ว" กำนัน​ไม่ตอบ​ เร่งลูกสาวแทน

"ค่าจ้างด้วย" สำหรับ​เธอแล้วทุกวินาที​มีค่า​เสมอ ใครใช้เธอไปหมด​ แต่ต้องมีค่าบริการ​ทุกครั้ง​ หากไม่จ่ายหรือคิดเบี้ยว​เธอตามถึงบ้านแน่นอน​

"กับข้ายังคิดนะเอ็ง"

"หนูรู้ว่ากำนัน​ตีไก่ชนะ" มีหรือที่ผู้เป็นพ่อจะโกหกเธอได้​ ช่วยปกปิด​ความลับขนาดนี้​ ค่าปิดปากต้องมีเพิ่มทุกเดือน​

"แสนรู้จริง ๆ ลูกกู" กำนัน​พึมพำก่อนจะเดินไปรอยังรถที่จอดอยู่​ไม่ไกล

"หนูคนนะ!"

"อ้าวเรอะ" พ่อลูกที่เป็นไม้เบื่อไม้เมา​ของบ้าน

ปรื้น~

"ขับดี ๆ หน่อยสิวะ" กำนันขุนตะโกนบอกลูกสาว เขานั่งอยู่หลังกระบะโดยมีหนูแย้มทำหน้าที่ขับรถไปส่งยังสนามตีไก่ หนูแย้มขับไปตามถนนชนบทเรื่อย ๆ เธอหลบทุกอย่างที่หลบได้แม้กระทั่งกองอุจจาระวัว เธอสามารถผ่านมันไปได้โดยไม่ต้องหลบ แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะหลบมัน..

"พูดอะไรของเขาน่ะ" เธอมองผ่านกระจกหลัง​เห็นผู้เป็นพ่อเอาแต่พึมพำอะไรสักอย่างซึ่งเธอไม่ได้ยิน หนูแย้มขับมาจนถึงที่หมาย

เอี๊อดด!!

ผู้คนนับสิบในละแวก​นั้นต่างพากันหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเบรกรถลากยาวมาแต่ไกลของหญิงสาว​

"ถึงแล้วกำนัน!" ใบหน้าเล็กชะโงก​หน้าตะโกน​บอกพ่อตัวเอง​

"เออ ข้ารู้แล้ว" กำนันขุนอุ้มไก่ลง​จากรถพลางปัดฝุ่นที่เกาะตามตัว​และใบหน้า จังหวะหมุนตัวจะเดินเข้าสนามไป​

"ค่าจ้างด้วยจ้าา" มือเล็กยื่นไปตรงหน้า กำนันขุนปรายตามองเล็กน้อยก่อนจะล่วงกระเป๋าหยิบเงินไปวางให้เธอยี่สิบบาท​ ในใจก็คิดว่าลูกสาวตนลงจากรถตอนไหน​ ทำไมไม่ได้ยินเสียงเดิน

"เอาไป" ยัดเงินใส่มือก่อนจะรีบหนีไปอีกทาง

"ได้ไงอ่ะ!"

"ติดไว้ก่อนเว้ยย"

"อีกละ" วันนี้พ่อเธอติดค่าบริการ​สามครั้งแล้ว​​ เธอจะทบต้นทบดอกให้หนักเลยคอยดู

ปรื้นน!!~

"มันจะรีบไปหาแม่มันหรือไง" มองตามลูกสาวพลางสายหน้าปลง