ผู้หญิงคนนี้ที่ผมไม่รัก

เธอตั้งปณิธานว่าชาตินี้เธอจะต้องทำให้พี่รุจยอมเป็นแฟนกับเธอให้ได้
เขาตั้งปณิธานว่าชาตินี้ต้องหนีให้ไกลจากยายเด็กแก่แดด

“ไปกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวแม่ตามหา”อดิรุจไล่เธอด้วยความรำคาญ จะว่ารำคาญคนตอแยก็ใช่ แต่ที่รำคาญหนักกว่าคงจะเป็นพวกเพื่อนปากหมาที่ยังไม่ยอมหยุดกัดหยุดแซะเขาสักที
“ไล่มุกตลอดเลยนะ มุกพึ่งมาได้แปบเดียวเอง” ไม่วายที่สาวน้อยจะบ่นน้อยใจ
“ไปได้แล้ว รำคาญ” เขาพูดอย่างหัวเสีย
“คนใจร้าย แต่มุกไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ ยังไงพี่รุจก็ต้องเป็นแฟนมุกคนเดียว” ต่อให้พี่รุจจะพูดว่ารำคาญมุกอีกกี่ครั้งมุกคนนี้ก็ยังจะตามมาเอาใจ จนกว่าคนตรงหน้าจะใจอ่อนให้ได้