ปรารถนาที่จะรักคุณ

“เรื่องคืนนั้น เราสองคนก็รู้ดีว่า...เราปล่อยกายปล่อยใจไปกับบรรยากาศและความเหงา เอ่อ...เราสองคนไม่ได้ชอบกันนะคะ และอายก็รู้สึกว่ามันคือเรื่องน่าอายมากที่สุดเท่าที่อายเคยทำอะไรบ้าๆ มาน่ะค่ะ”
“แค่นั้นเหรอ” ดูเหมือนเหตุผลของหญิงสาวจะไม่มีน้ำหนักเอาซะเลย
“หรือพี่ดิสจะเถียงคะ”
“เราอาจจะไม่ใช่แฟนกันและก็เผลอกายเผลอใจจริงๆ แต่...พี่อยากจะบอกให้อายรู้หน่อยนะว่าพี่ไม่ได้หน้ามืดไปนอนกับอายโดยไม่มีความรู้สึกอะไรเลย”
อริยาเงียบอีกครั้ง เธอแปลความหมายนั้นไม่ออกเอาซะเลยว่าเขากำลังจะบอกอะไร มันหมายความว่ายังไงกันแน่?
“เงียบ?” คำทักของกษิดิสทำให้มีเสียงรบกวนขึ้นมาได้ อริยาเม้มปากเข้าหากัน ความคิดยังคงสับสนสิ้นดี
“พี่ดิสรักพี่บัวไม่ใช่เหรอคะ”
“อ้าว รักแล้วพี่ได้บัวมาครองหรือเปล่า และถ้าพี่ดึงดันจะเอาบัวจริงๆ คิดเหรอว่าพี่เธอจะไม่ฆ่าพี่”
แสดงว่าก็ยังรักไม่ใช่เหรอ?
“เรื่องนั้นอายรู้ค่ะ”
“อาย พี่ไม่ได้รักบัวแล้วนะ หรือต่อให้พี่เคยรักยังไงซะมันก็ไม่เหมือนความรักที่คนสองคนจะมอบให้กัน ความรู้สึกรักของพี่ที่มีต่อบัวมันหมดไปแล้ว เข้าใจสักหน่อยสิ” กษิดิสไม่คิดเลยว่าอริยาจะพูดถึงความรู้สึกครั้งเก่าก่อนของเขา เพราะตัวเขาเองก็ใช่จะให้ความสำคัญอีกต่อไปแล้ว ทุกคนคือเพื่อนกันความรู้สึกผูกพันก็คือความเป็นเพื่อนเท่านั้น
ความเงียบของอริยาคือสิ่งที่เขาไม่ชอบมากที่สุด เพราะมันไม่ใช่ตัวตนจริงๆ ของอริยาและเขาไม่รู้เลยว่าอริยาคิดอะไรอยู่ เขาขยับรถออกจากข้างทาง ขับไปเรื่อยๆ ตามความเร็วที่กำหนด ไม่เร่งไม่รีบเพราะมันไม่จำเป็น เขาต้องการอยู่กับอริยาไปสักระยะ ต่อให้จะอยู่ในรถก็ตาม
“แล้วไอ้ที่จีบๆ อยู่ เขามีเมียมีลูกหรือเปล่า ไม่ใช่ถูกหลอกให้รักแล้วจับได้ว่าเป็นน้อยก็ไม่ไหวนะ”
“อะไรอีกคะ”
“พี่เอกของเธอนั่นแหละ”
“ไม่มีค่ะ มีแต่แฟนแต่ยังไม่เคยแต่งงาน”
“แก่ขนาดนั้น” เขาพูดเสียงเบา หากแต่ก็รู้สึกได้ว่าอริยาหันหน้ามามองเขาเต็มตา เธอคงได้ยินเต็มสองหูด้วย แต่เขาต้องแคร์ด้วยเหรอ
“พี่ดิสก็กำลังเดินทางเข้าหาเลขสี่เหมือนกันนะคะ”
“ยังไงก็ห่างชั้น ไอ้นั่นมันไปก่อนพี่แล้ว”
อริยากลั้นหัวเราะอย่างห้ามใจไม่ได้จริงๆ หน้าขึงขังของเขายิ่งทำให้เธอต้องรีบเบือนหน้าหนีเพราะไม่งั้นคงได้หัวเราะจนท้องแข็ง
ความเงียบเข้าปกคลุมจนกระทั่งประตูบานใหญ่ของบ้านเปิดออก ความมืดมิดและความสงบในยามคำ่คืนทำให้กษิดิสต้องดับเครื่องยนต์ แล้ววางมือของเขาแตะไปยังมือของอริยาแผ่วเบาที่สุดเพื่อไม่ให้เธอตื่นตกใจ อีกทั้งคนงานในบ้านก็เหมือนจะด่อมๆ มองๆ หลังจากที่รอคอยปิดประตูบานใหญ่
“พี่จะต้องทำยังไงอาย เราสองคนถึงจะได้ใกล้ชิดกันกว่านี้และสนิทกันมากกว่าคนรู้จักกัน”
“พี่ดิสต้องถามตัวเองค่ะว่า พี่ดิสยังตัดใจจากพี่บัวได้หรือเปล่า เพราะอายไม่ได้อยากจะเป็นตัวสำรองของใครนะคะ และอีกอย่างเรื่องคืนนั้นมันก็น่าอายมาก อายอยากจะลืมค่ะ”
“อายทำได้เหรอ”
“ทำได้ค่ะ ก็ทำอยู่นี่ไงคะ”