เกือบตายเพราะเพื่อนใหม่

คืนนั้นเมื่อเพื่อน ๆ นักเขียนชาวภูเก็ต จำนวน 7 คน พากันมาหาผมที่โรงแรมตอน 1 ทุ่ม ผมคุยกับทุกคนอย่างจืดกร่อยเพราะไม่มีเสียง และเมื่อชิด ชยากร หัวหน้าคณะนักเขียนภูเก็ต พาทุกคนขึ้นรถของผมไปที่ร้านอาหารชายทะเล พอถึงลานจอดของร้านอาหาร ผมเดินลงจากรถเหมือนคนป่วยหนัก ที่กำลังรอจะเข้าไปรักษาในโรงพยาบาล คือทั้งอ่อนเพลียเหมือนเป็นไข้หนัก แต่พยายามกัดฟันข่มใจไว้ไม่แสดงให้ใครรู้ แต่ทุกคนก็คงเห็นว่า ตอนนั้นผมแย่มาก