เพราะเธอคือรัก

“คุณจะหอบลูกหนีผมไปไหนอีก”
“ไม่ได้หนี แค่เมื่อย ขอหาที่นั่งก่อนแล้วค่อยคุยกันไม่ได้หรือไง”
เขาหน้าเหวอ เมื่อเผลอเข้าใจผิดไปเองคนเดียว
“มีอะไรคะ ว่ามาได้เลย”
“คุณหายไปไหนมา รู้ไหมว่าผมตามหาคุณกับลูกแทบพลิกแผ่นดิน” เขาหย่อนสะโพกลงนั่งข้างๆเธอ
“ก็อยู่บ้าน” เธอตอบออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่มีความรู้สึกโกรธหรือเกลียดเขา อย่างที่เขาเข้าใจมาโดยตลอด“คุณบอกให้ฉันรอที่บ้าน ฉันก็รอ”
“แล้วทำไมผมไปหาที่บ้านไม่เจอ ที่โรงพยาบาลก็ไม่มี” เขารีบเอ่ยถามในทันที
“คุณภัทร” เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่เคยคุยกับใครแล้วรู้สึกเหนื่อยเท่าคุยกับพ่อลูกลูกเลยจริง “หมอนัดฉันสิบโมงเช้า เก้าโมงแล้วคุณยังไม่มารับ จะให้ฉันนั่งรออีกเหรอ”
“ก็ผมติดงาน”
“ก็ฉันเข้าใจไง ก็เลยมาเอง”
“คุณนี่นะ” เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น รู้สึกคลายกังวลได้ไม่น้อย เมื่อเห็นว่าเธอสบายดี “จะทำให้ผมหลงไปถึงตอนไหน”
“จนกว่าจะแก่ไปด้วยกันดีไหม”
“อื้อ”