สายลับเล่ห์ร้อยเล่มเกวียน

“พูดอะไรออกมาคะ คุณเป็นตำรวจน่ะ และฉันก็เป็นลูกสาวของผู้ต้องหาคดีร้ายแรงใหญ่ระดับประเทศ”
........................
“เป็นไง แพ้จูบของควายเหรอ”
บุญแทนกล่าวกับใบหน้าที่หลับตาพริ้มซบอยู่กับอกของตนและเมื่อประโยคนั้นลอยไปเข้าหูหญิงสาว สติสะตังของเธอที่กระเจิดกระเจิงไปเมื่อครู่ก็คืนกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอรีบลืมตาขึ้นและทันเห็นชายหนุ่มกำลังยักคิ้วเย้ยให้พอดี
“กรี้ดดดดดดดดดด....”
เธอแผดเสียงดังลั่นกว่าเดิมใส่เขาด้วยความโกรธและอายสุดขีดจนทำอะไรไม่ถูก นอกจากรวบรวมกำลังเท่าที่มีแล้วผลักอกเขาไปเต็มแรงก่อนจะผละหนี และยิ่งเห็นสายตาของผู้คนที่กำลังมองมาก็ทำเอาเธออยากจะฆ่าอีตาคนที่เป็นต้นเหตุนี้ให้ตายคามือ
“ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายสารเลว ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้ผู้ชายทุเรศ”
เธอด่าเขาเป็นชุดก่อนยกหลังมือขึ้นเช็ดปากแรงๆอย่างขยะแขยงรอยจูบของเขาแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความเจ็บใจ
.........................
“ปาป๊า นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ ปาป๊าถูกเข้าใจผิดใช่ไหม ปาป๊าบอกตำรวจไปสิคะว่าปาป๊าไม่ได้ทำอะไรผิด ปาป๊าบอกเขาไปสิคะ ให้เขาปล่อยปาป๊าออกมา”
หญิงสาววิ่งถลาเข้าไปเกาะลูกกรงและร่ำไห้จนน้ำตาไหลพราก
ได้ยินเสียงร้องไห้ของบุตรสาวเสี่ยประยูรเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่แดงก่ำ รู้สึกเจ็บปวดอัดอั้นในอกจนเหมือนจะแตกระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆเมื่อต้องให้ลูกมาเห็นตนในสภาพนี้ มันรู้สึกละอายแก่ใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดเมื่อจะต้องยอมรับความจริงกับลูกว่าตัวเองเป็นคนเลวทั้งที่เคยได้สร้างภาพไว้ว่าเป็นคนที่แสนดีมาโดยตลอด
“ยัยหนูของป๊า”
เขาครางออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง ยังไม่กล้าที่จะขยับตัวเข้าไปหาบุตรสาวที่ยืนเการะลูกกรงห้องขังอยู่
“ปาป๊าขา บอกจู้จี้สิคะว่าปาป๊าไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างที่เขาว่า ปาป๊าของจู้จี้เป็นคนดี”
หญิงสาวกล่าวอ้อนวอนบิดาทั้งน้ำตานองหน้า เสี่ยประยูรใจแทบขาดด้วยความสงสารบุตรสาว เขาลุกขึ้นเดินไปหาเธอ สอดแขนผ่านลูกกรงเหล็กที่เป็นดั่งเขตแดนแบ่งกั้นระหว่างความดีกับความชั่วเอาไว้ออกไปโอบกอดเธออย่างต้องการจะปลอบ เหมือนทุกๆครั้งที่เห็นเธอร้องไห้
“ป๊าขอโทษนะลูก ป๊าขอโทษ”
.............................