พันธนาการน้ำผึ้ง

“พยายามหนีหกเจ็ดครั้งโดยไม่รู้จักประเมินศักยภาพตัวเอง...ถ้าไม่เรียกว่าโง่แล้วให้เรียกว่าอะไร”
- - - - - - - - - - - - -
พรนลัทสะดุ้งน้อยๆ เมื่อปลายคางมนถูกมือสากคว้าจับแล้วดันใบหน้าเรียวให้เชิดขึ้นเพื่อนประสานสบตากับเขา...น่าแปลกที่รณภพออกแรงแผ่วเบาแต่กลับทำให้เธอรู้สึกคล้ายถูกเขากำบีบเอาไว้ในอุ้งมือแทบทั้งตัว
เพิ่งสำเหนียกได้ว่าตนนั้นคล้ายลูกเจี๊ยบตัวเล็กที่อยู่ในอุ้งมือหมาป่าตัวใหญ่ ซึ่งอาจถูกตะปบกลืนลงท้องได้ตลอดเวลาก็ในตอนนี้เอง
“จำไว้พรนลัท...ถ้าศักดิ์ศรีมันต้มกินแล้วอิ่ม เธอคงไม่ได้มาอยู่ที่นี่แต่แรก”
- - - - - - - - - - - - -
พันธนาการน้ำผึ้งเป็นเรื่องที่เขียนนานที่สุดถ้าเทียบกับจำนวนคำของทุกเรื่องที่เคยเขียนมา และเป็นเรื่องที่ไรท์เขียนตอนชีวิตวุ่นวายไม่ค่อยมีเวลา หากมีจุดไหนผิดพลาดต้องขออภัยมา ณ ทีนี้นะคะ
เรื่องนี้ไม่ดรามา ไม่คอมเมดี้ ไม่มีสาระ ไม่หน่วง เป็นนิยายที่คือนิยาย และมีเลิฟซีนนะคะ
ขอให้อ่านกันเพลินๆ มีความสุขกับการอ่านเด้อ
ขอบพระคุณทุกท่านที่อุดหนุนนะคะ ^^
ไม่รู้จะได้ออกงานใหม่อีกเมื่อไหร่ เอาไว้เจอกันใหม่น้า
~ ก ล า ง กั น ย า ~