เว้าวอนรักเมียยอดปรารถนา

เพราะความปากแข็ง ปากกับใจไม่ตรงกัน จึงไม่คิดถนอมความรักไว้ สุดท้ายเขาก็พ่ายให้กับเธอ
แต่ความรักไม่ใช่การยอมแพ้ เพราะนี่คือจุดเริ่มต้นของการขอรักคืนใจ

**********************
“เอามือออกจากตัวลูกแก้วนะ”
หญิงสาวตวาดเสียงกร้าว ไม่กล้าจะเดินเข้าไปคว้าตัวลูกมาอุ้มไว้เอง นี่เป็นครั้งที่สองของการพบหน้าในรอบสองปีกว่า ไม่ว่าจะอย่างไรสำหรับเธอแล้วเขาก็ยังน่าหวาดหวั่นและมีผลต่อการเต้นของหัวใจ
“พี่อุ้มลูกอยู่นะ ให้ปล่อยมือลูกก็ร่วงสิ”
“คุณก็วางลงดีๆ สิคะ ลูกแก้วเดินได้แล้วไม่จำเป็นต้องอุ้ม จากนั้นก็เชิญนายใหญ่กลับไปที่บ้านของคุณเถอะค่ะ”
จอมปราชญ์มองคนเป็นเมียแล้วถอนหายใจเบาๆ คำว่าคุณเอย คำว่านายใหญ่เอย คนอื่นเขายังสั่งห้ามไม่ให้เรียกแต่เมียคนสวยกลับพูดได้เต็มปาก ฟังแล้วเหินห่างราวกับเป็นแค่คนรู้จัก
“เรียกพี่ได้ไหม”
“ไม่”