มาลัยใต้เงาตะเกียง

กรรณิการ์...หญิงสาวกำพร้าที่ถูกนำมาชุบเลี้ยงในเรือนขุนนางใหญ่
เพราะมิได้อยู่อย่างมีเกียรติมีศักดิ์ศรี เธอจึงอยู่อย่างเจียมตน...และเจียมหัวใจ

ระหว่างเขา...ที่เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
กับเธอ…หญิงไร้หัวนอนปลายเท้าผู้มาขออาศัย

มันคงจะดีกว่านี้…ถ้าเธอไม่ได้รักเขาไปแล้วทั้งใจ

---------------------

“มีผัวเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วแท้ๆ...เจ้าตอบตกลงหมั้นหมายกับชายอื่นได้อย่างไร!”
หลวงเวชสุนทรกล่าวถามเสียงดัง แต่ถ้อยคำเขานั้นก็ทำให้กรรณิการ์เผลอแค่นยิ้มออกมาด้วยความเจ็บปวด...ร่างเล็กก้าวเข้าไปเผชิญหน้า

“ข้ามีผัวตั้งแต่เมื่อไรกันเจ้าคะ...”
“แม่กรรณิการ์!”
“ข้าพูดผิดตรงไหนหรือเจ้าคะ” หญิงสาวเงยหน้าสบตาอย่างไม่สะทกสะท้าน “ข้ายังไม่เคยแต่งกับใคร แล้วคุณพี่มีสิทธิ์กระไรมากล่าวหาข้า...”

“ก็ผัวเจ้ายืนอยู่ตรงนี้อย่างไรเล่า”
“ผัว? ผัวหรือเจ้าคะ ! ”

หญิงสาวพลันเหยียดยิ้มหยันทั้งน้ำตา “ไหนเล่าหลักฐาน...ไหนเล่าพยานรู้เห็น? แม้แต่จักเปิดเผยเรื่องของเราให้คนอื่นรับรู้ คุณพี่ยังมิกล้า...แล้วจักมาเป็นผัวข้าได้อย่างไร !”

“แต่เจ้าปฏิเสธเรื่องนี้มิได้ดอกแม่กรรณิการ์...”
หลวงเวชสุนทรยกยิ้มมุมปากเบา ๆ ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้แล้วอุ้มหญิงสาวโยนลงบนเตียง...ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาหา

“คุณพี่ ! ปล่อยข้าประเดี๋ยวนี้หนา”

“ไม่"
ชายหนุ่มคว้ามือบางมากุมไว้แน่น นัยน์ตาคมดุดันด้วยแรงโทสะ

"หากลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้ว...ข้าจักรื้อฟื้นให้เจ้าจำขึ้นใจ...”
---------------------