เมียทูนหัวมาเฟีย(หมอไวน์)

“มีแค่ผมที่รู้ว่าหมอไวน์ที่น่ารัก แรดขนาดไหน”

“มาสั่งกูได้ไงวะ เสียเหลี่ยมมาเฟียฉิบหาย! ไม่น่าพลาดไปปล้ำเลยโว้ย!”

จากเด็กอุปการะสู่หมอไวน์คนสวยเรียบร้อยแสนดี ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไปเมื่อเธอเอ่ยปาก (ขอมีอะไรกับมาเฟียหนุ่มสุดเย็นชาใจร้ายเป็นที่สุด) ซึ่งเป็นคนอุปการะเธอ เรื่องราวพัวพันเมื่อเธอได้เขาแล้วหนีห่างกลายเป็นเขาที่ไล่ตามทุกวิถีทางเพียงแค่ได้ตื่นมามองหน้าเธอทุกวัน.........

สปอยเบา ๆ

หมอไวน์ขะมักเขม้นในการทำแผล ผู้ป่วยมาดโหดนอนหน้านิ่วคิ้วขมวดพ่นลมหายใจข่มความหงุดหงิดโมโหที่โดนลอบทำร้ายอยากลับไปเอาคืนพวกมันติดที่ว่าลูกน้องดันพาเขามาโรงพยาบาล
“แม่งเอ๊ย!” เขากำหมัดทุบเตียงคนไข้ หมอไวน์ยังคงนิ่งทำแผลอย่างใจเย็น จวบจนทำแผลเสร็จเรียบร้อยเธอหันไปเก็บอุปกรณ์ถอดถุงมือ ผู้ป่วยชายที่มีผ้าพันแผลบนหน้าท้องยันตัวลุกขึ้นสีหน้าเจ็บปวดก่อนจะคว้ามือขาวเรียวของหมอไวน์
“บอกพวกมันให้สวมบัตรประชาชนด้วย เสือกพามาโรงพยาบาล โคตรวุ่นวาย!” เสียงทุ้มเน้นหนักหัวเสียที่ลูกน้องไม่ฟังคำสั่งฝืนพาเขามาโรงพยาบาล
“ป่านนี้คงทำเรื่องเรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกลูกน้องของคุณทศเขารู้ว่าต้องทำอะไร” เธอหันมองก่อนจะค่อย ๆ ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาทีละเม็ด
“รู้แล้วยังเสือกพามานี่!” เขาเสียงเหวี่ยงหน้าตึงหายใจแรงอย่างหงุดหงิด
“เขาคงเห็นว่าแผลฉกรรจ์ นอนพักเถอะค่ะเสียเลือดมาก เดี๋ยวหน้ามืด”
“อย่าพูดเหมือนฉันอ่อนแอ!” มือหนาจับหมับที่ข้อมือเรียวจ้องหมอคนสวยตาเขม็ง ไวน์สีหน้าเรียบนิ่งกระชากมือออกหันมองไปทางประตูกลัวใครมาเห็น ทศราชหันมองตามค่อย ๆ ฝืนเหยียดกายขึ้นยืนตามประสาคนอยากเอาชนะ เธอกอดอกยืนมองคนเก่งที่แสนจะเอาแต่ใจด้านทศราชมองเคืองหมอพอยืนได้ก็ก้าวเท้าจะเดินออกไปข้างนอกเองแค่พอเท้าแตะพื้นเขาก็ถึงกับเซเกือบทรุด เธอรีบเขามาประคอง
“โอ๊ย!” คิ้วเข้มขมวดปมเม้มปากข่มความเจ็บ
“ดื้อ!” เธอเสียงขุ่นหน้าดุ มองหน้าผู้ป่วยที่ดื้อรั้นไม่ฟังหมอ
“กล้าบ่นเหรอ หายเจ็บเมื่อไหร่เจอดีแน่” เขาจ้องหน้ากลับมองอย่างมาดหมาย
“กลัว....จัง....เลย....”หมอไวน์ยกยิ้มมุมปากดวงตาโตหวานกรุ้มกริ่มไล่มองร่างแกร่งตรงหน้าแล้วลากนิ้วขึ้นเกลี่ยกายกำยำผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนเลือด
“อย่าท้าทายฉันนะไวน์” เขาขบกรามแน่นจับนิ้วเรียวให้หยุดลูบไล้ ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่เกรงกลัวเขาเลยสักนิด............