จนกว่ารักจะพานพบ

มันเป็นเพราะเธอเข้าไปยุ่งวุ่นวายเรื่องของพระองค์ใช่ไหม กาลเวลาถึงบิดเบี้ยวดึงเธอให้มาสบพักตร์ที่ตรึงใจไม่หายของหม่อมเจ้าหญิงพระองค์นั้น หม่อมเจ้าอวัศยา นรากุล บุคคลที่เคยอยู่เมื่อเกือบร้อยปีก่อนแบบนั้น

***

"ตวัน นี่รูปใครวะทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นเลย"
"อ๋อ คุณทวดคนเล็กน่ะ ท่านคือท่านหญิงอวัศยา นรากุล ถือพระยศหม่อมเจ้า ท่านเป็นกนิษฐภคินีหรือว่าน้องสาวแท้ๆ ของคุณทวดฉันเอง"
"คุณทวดเมฆมีน้องสาวด้วยเหรอ"
"มีสิ แต่ฉันไม่เคยรู้จักหรือว่าเห็นหน้าค่าตาหรอกนะ ก็เพิ่งมาเคยเห็นก็ตอนที่เจอพระรูปนี้ในห้องเมื่อไม่กี่วันนี่แหละ อ่อเขาก็เจอกล่องรูปในห้องที่แกเคยอยู่ไง มันอยู่ในซอกหลืบของตู้เก็บของเลยแหละ คุณพนักงานเจอเข้าตอนที่ไปทำความสะอาดห้องให้แกนั่นแหละ แต่ท่านคงสิ้นชีพิตักษัยไปตั้งแต่อายุน้อยๆ แหละมั้ง เลยไม่มีใครรู้ประวัติของท่านเลย ถามใครก็ไม่มีใครรู้"
"ประชวรเหรอ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
คำตอบของเพื่อนทำเอาเธอแปลกใจจนเลิกคิ้วขึ้นสูง
"เอาตรงๆ เลยฉันก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าคุณทวดมีน้องสาวน่ะ เพราะไม่เคยมีใครพูดถึงคุณทวดคนนี้เลย" ตวันว่าตาก็ยังคงจับจ้องที่รูปถ่ายของญาติที่เพิ่งจะรู้จัก "ชื่อแซ่ที่รู้ก็เพราะเห็นเขียนอยู่ในรูปถ่ายที่ถ่ายคู่กับคุณทวดตอนเล็กๆ"
"แปลกๆ เนอะ ท่านหญิงอวัศยาเป็นน้องสาวของคุณทวดแท้ๆ แต่ทำไมถึงเป็นเหมือนคนที่ไม่มีตัวตนอย่างนั้นล่ะ"
"นั่นน่ะสิ"