ท่านประธานขาอย่าดุหนู

“สรุปว่าเขาเป็นใครนะ คนที่ยอมจ่ายค่าเลี้ยงดูเดือนละสองแสนเพื่อนอนกับลัลอาทิตย์ละวันเนี่ย” เสียงใบเฟิร์นถามขึ้นเบาๆ เมื่อเข้ามานั่งในร้านคาเฟ่และสั่งเครื่องดื่มเรียบร้อย
“ไม่รู้สิ ลัลไม่กล้าถามชื่อเขา เพราะในสัญญาเขาห้ามถามเรื่องส่วนตัว”
“ห๊ะ! ลัลเอากับเขาโดยที่ไม่รู้ชื่อเขา?” ใบเฟิร์นทำหน้าตกใจเหมือนกับเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเสียเต็มประดา
“อือ” ลัลณ์ลลินตอบได้เพียงแค่สั้นๆ พร้อมกับแก้มใสร้อนผ่าวด้วยความเขิน เมื่อเพื่อนของเธอพูดโจ่งแจ้งเห็นภาพซะขนาดนั้น ทำให้นึกถึงคำพูดที่แสนทุ้มนุ่มของเขาคนนั้นที่บอกเธอเมื่อคืนทุกครั้งที่ย้ายสถานที่เพื่อทำกิจกรรมรักสุดร้อนแรง ‘ผมอยากเอาลัลในห้องน้ำ’ ‘ผมอยากเอาลัลที่โซฟา’ ‘ผมอยากเอาลัลที่เก้าอี้’ ‘ผมอยากเอาลัลถึงเช้า’ และเขาก็เอาเธอจนถึงเช้าจริงๆ โดยที่เธอเองแทบจะจำไม่ได้ว่าหลับไปนอนไหน