ดั่งดวงตะวัน #รักพีเรียด

หากในยุคปลายกรุงศรีอยุธยามีพระเพทราชาผู้ทรงสง่างามและน่าเกรงขามเหนือใครในยุคต้นรัตนโกสินทร์ก็คงจะมี "คุณชายใหญ่" ผู้เลื่องชื่อที่ใครได้ยินก็ต่างพากันก้มหัวรักตัวกลัวตายเสียทั้งนั้น แต่กลับกันกลับรักสันโดษครองตัวเปล่าเปลี่ยวในบ้านหลังใหญ่ที่ปลายเมืองเพราะเขาไม่ได้พอใจเท่าไหร่นักที่จะต้องอยู่ร่วมเรือนเดียวกับผู้เป็นบิดามารดาไปตลอด

คุณชายใหญ่ปลีกกายมาอาศัยชีวิตลำพังนานแรมปี นานทีบ่าวทาสในเรือนใหญ่จะมาปรนนิบัติรับใช้เขาสักทีแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นที่พอใจเสียทีเดียว จนท้ายที่สุดผู้เป็นมารดาก็ต้องส่งไม้สุดท้ายมาจนได้

"คุณใหญ่ขอรับ.." เสียงอ่อนนุ่มที่คุ้นเคยเรียกความสนใจให้ใบหน้าคมเป็นสันละออกจากหนังสือเล่มหนา เจ้าของแผ่นหลังกว้างหันตามเสียงเรียกไวดั่งใจนึก ดวงตาคู่สวยเป็นประกายสุกสกาวทันทีที่ได้เห็นใบหน้าที่เฝ้าใฝ่หา

"พ่อภาค.."

"

"เราไม่อยากให้พ่อภาคเป็นบ่าวเหมือนคนอื่น ๆ"

"แล้วจะให้กระผมเป็นกระไรเล่าขอรับ"

"เราอยากให้พ่อภาคเป็น..ข้าในเรือน นายในหอให้เราถ้าพ่อภาคไม่รังเกียจ"

เพียงคำพูดของเจ้าจอมวางแผนก็ทำให้ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงน่ารักอย่างขวยเขิน

"

#ดั่งดวงตะวัน