พ่ายรักระกากาล

ฝูเหม่ยหลิน หลานสาวคนโปรดของฮ่องเต้ ที่ไม่เพียงแต่ชอบเลี้ยงไก่สวยงาม นางยังชอบโยนแม่ไก่เข้าไปในจวนแม่ทัพเฉินทุกครั้งเมื่อมีโอกาส

เฉินตงเทียน แม่ทัพหนุ่มรูปงามทว่าจิตใจด้านชา มิสนใจสตรีนางใด แม้เขาจะเห็นอยู่ตำตาว่าท่านหญิงฝูเป็นผู้โยนแม่ไก่ตัวร้ายข้ามกำแพงจวนเข้ามา แต่ถึงกระนั้น เฉินตงเทียนก็ไม่อาจกล่าววาจาขับไล่ผู้เป็นนายหญิงของนางไก่หนี่เหยาออกไปได้แม้สักครึ่งคำ

"แม่ทัพเฉิน หนี่เหยาของข้าอยู่ในห้องของท่าน มิทราบจะอนุญาตให้ข้าเข้าไปตามนางออกมาได้หรือไม่"

มารยาของท่านหญิงผู้นี้ เฉิงตงเทียนนึกอยากจะใช้ผ้ามาห่อให้เป็นก้อนกลม แล้วโยนออกไปนอกจวนยิ่งนัก

"ไม่ต้องตามหาให้เหนื่อยแรง แม่ไก่ของท่านหญิงหาได้อยู่ในห้องข้า หากแต่อยู่ในหม้อน้ำแกงใบนี้ต่างหาก เชิญท่านหญิงทานให้อร่อย"

"แม่ทัพเฉิน!"

ฝูเหม่ยหลินถึงกับหน้าซีดเสียยิ่งกว่าไก่ตุ๋นโสม นางได้แต่ยืนอ้าปากค้างปานจะกลืนไข่ไก่ลงท้องได้ทั้งฟอง

ขณะที่แม่ทัพทมิฬนั้นเพียงยืนมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก ทั้งที่ภายในใจนั้นเขากำลังหัวเราะใส่นางไม่หยุด ก่อนที่บ่าวรับใช้ในจวนแม่ทัพจะรีบหอบเอากรงใบใหญ่วิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาใกล้

"ท่านหญิงฝู แม่นางหนี่เหยาอยู่ในนี้ขอรับ"

เป็นบ่าวรับใช้ที่นางมักจะแอบว่าจ้างให้คอยสอดแนมเรื่องราวความเป็นไปในจวนแม่ทัพนั่นเอง ฝูเหม่ยหลินเห็นนางไก่อ้วนพีอยู่ดีมีสุขก็ให้นึกโล่งใจ นางรับเอากรงมากอดไว้แนบอก นึกว่าแม่ทัพเฉินจะจับหนี่เหยาไปต้มน้ำแกงจริง ๆ เสียแล้ว

"แม่ทัพเฉิน ท่านต้องรับผิดชอบ"

นางแสร้งทำหน้าโกรธเคืองแล้วกล่าวอย่างเอาเรื่อง ด้านแม่ทัพหนุ่มนั้นทำเพียงเลิกคิ้วสูง ย้อนถามอย่างวางมาด

"ข้ามิได้ทำสิ่งใดผิด เหตุใดข้าจะต้องรับผิดชอบ"

"ท่านทำให้ข้าตกใจอย่างไรเล่า ดังนั้นต้องรับผิดชอบด้วยกันแต่งข้าเป็นภรรยา"