วิวาห์ประดับดาว

เปลือกตาบางลืมขึ้นด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง เสียงลมพัดยอดไม้เสียดสีดังคลอมาเบา ๆ สายลมอ่อนพัดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบผิวเนียนแล้วลอยอ้อยอิ่งจากไป
แกร็ก!
“ตื่นแล้วเหรอ” ร่างสูงใหญ่ในชุดมอซอเปิดประตูเข้ามา
ประดับดาวขมวดคิ้วมุ่น “คุณเข้ามาในห้องฉันทำไมคะ” แม้จะยังรู้สึกเพลียทว่าสัญชาตญาณกลับบอกให้เธอลุกหนี อย่าไว้วางใจสิ่งใด
“เหอะ ดูดี ๆ สิคุณดารา”
ประดับดาวชะงัก กวาดตามองอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ นี่มันไม่ใช่ห้องเธอ”
“คุณคิดจะทำอะไร” แววตาดูไม่น่าไว้ใจนั่นทำให้เธอหวาดกลัวขึ้นมาทันที
คนผมหยิกไว้หนวดเคราแสยะยิ้มหน้าเหี้ยมก้าวเท้าเข้าหาหญิงสาวที่อยู่บนเตียง
“แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะกับคนแบบเธอ” เข่าข้างหนึ่งภายใต้กางเกงยีนเท้าลงบนฟูกนอน มือสากจับปากคางให้หันมาสบตา
“เราไม่เคยรู้จักกัน คุณจับฉันมาทำไม” ดวงตากลมสั่นระริก แววไม่มั่นใจฉายชัดยามเอ่ยคำว่า ไม่เคยรู้จักกัน
“เหอะ! ไม่รู้จักกัน” มือหยาบสะบัดออกจากคางดาราสาวอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่รู้จักกันอย่างนั้นเหรอ คิดดี ๆ สิประดับดาว ใครกันที่นอนกอดเธอทุกคืน ย่ำยีร่างกายสวย ๆ ของเธอทุกคืน”
เกลียด! คำนี้โผล่เข้ามาในหัวของเธออย่างห้ามไม่อยู่เมื่อคนตัวสูงมองเธอด้วยสายตาแทะโลมราวกับโรคจิตมองเหยื่อ
“ไม่จริง คุณเอาเรื่องอะไรมาพูด ฉันไม่เคยเจอคุณเลยด้วยซ้ำ” เธอขึ้นเสียงใส่ กระถดตัวหนีจนชิดหัวเตียง
เสียงทุ้มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งยิ่งทำให้เธอหวาดกลัว ขาแกร่งก้าวยาว ๆ ไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนคว้ากล่องบางอย่างออกมาและเปิดมันออก
“ไม่เคยเจอเหรอ งั้นดูนี่ซะ สมองกลวง ๆ ของเธอจะจำได้ขึ้นมาบ้าง” กระดาษขาด 4*6 นิ้ว หลายสิบแผ่นปลิวว่อนในอากาศก่อนตกลงตรงหน้าเธอ ประดับดาวหยิบขึ้นมาหนึ่งใบก็แทบกรี๊ดออกมา
“นะ.. นี่มันอะไร ตัดต่อใช่ไหม คุณเป็นพวกโรคจิตชอบตัดต่อใช่มั้ย” มือที่ปิดปากไว้สั่นระริก ดาราสาวรีบทิ้งรูปถ่ายใบนั้นให้ไกลตัว
น่ากลัวเกินไปแล้ว
“หึ! ฉันจะเอาเวลาอันมีค่าไปทำอย่างนั้นทำไมล่ะพริ้งในเมื่อมีเธอตัวเป็น ๆ ให้ฉันกอดทุกวัน ทุกคืน อา.. คิดถึงเสียงหวาน ๆ ของเธอชะมัด”


---------------------------------------
มีความสุขกับการอ่าน
และขอบคุณที่แวะมานะคะ
...พาฬวาตี