ชายาข้าร้าย

ศาลากลางสระบัว ท่าเทียบเรือขนาดใหญ่ด้านหน้าตำหนักส่วนตัวของพระชายาผู้งดงาม เปี่ยมไปด้วยความสามารถรอบด้าน สมน้ำสมเนื้อกับท่านอ๋องที่ฉลาดหลักแหลม หมายแต่จะหาวิธีทดสอบความสามารถของชายา แต่ละวิธีนั่นทำเอาบ่าวข้างกายอกสั่นขวัญหนี ทว่าเขาเป็นผู้ชำนาญเรื่องพิษ ไม่ก่อให้เกิดอันตรายกับหญิงที่ตนรัก
สายลมพัดเย็นสบายเมื่อฤดูหนาวใกล้มาเยือน เมฆบนท้องมีมากกว่าปกติ อีกทั้งต้นไม้ใกล้ ๆ ยังเป็นใจส่งกลิ่นหอมลอยอบอวล พลอยทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
“น้ำชานี้ของใครหรือ”
เสียงใสกังวานถามขณะขยับข้อมือวาดปลายพู่กัน ริมฝีปากสีแดงสดอมยิ้มหวานเมื่อเห็นภาพที่เป็นรูปเป็นร่าง กลอนไพเราะถูกเขียนข้าง ๆ ชายรูปงามกำลังยืนมองเหล่าหมู่ปลากลางสะพานหิน สายตาและสีหน้าอ่อนโยนจับใจ สถานที่พิเศษ ท่ามกลางสายตาชื่นชมจากข้ารับใช้ข้างกาย และอาจารย์ผู้สอน
“ท่านอ๋องเพคะ” สาวใช้ตอบอย่างนุ่มนวลย่อกายขยับถอยห่าง
สายตาคู่คมแหลมเปรยตามองปลอกเล็มเงินลวดลายงดงาม ปลายนิ้วเรียวเกี่ยวที่จับกายกขึ้นรินน้ำชาลงบนถ้วย และใช้ปลอกเล็บเงินแตะบนผิวน้ำชา ก่อนที่มันจะเปลี่ยนสีเป็นดำเพียงเล็กน้อย ปลอกเล็บเปื้อนยาพิษ
“หม่อมฉันไม่ทราบจริง ๆ เพคะ ว่าน้ำชานี้มียาพิษผสมอยู่” สาวใช้นางผู้นั้นก้มลงคุกเข่า ร่ำร้องปฏิเสธเป็นพัลวัน
“เจ้ามาใหม่หรือ” ดวงหน้าเรียวรูปไข่ ขาวเนียน มองสาวใช้ที่กำลังร้องไห้พูมฟายเล็กน้อยแล้วหันกลับไปสนใจภาพวาดต่อ
“เพคะ เพิ่งมาเมื่อวาน ได้โปรดอย่าลงโทษหม่อมฉันเลยเพคะ”
“แล้วไปเถอะ เจี้ยนซื่อ ต่อไปสอนคนใหม่ด้วย ส่วนน้ำชานี้ เอาไปทิ้ง” คำสั่งไม่ทุกข์ร้อนหลังได้เจอพิษในน้ำชา เหมือนเป็นเรื่องปรกติ
“พระชายาจะไปไหนหรือเพคะ” นางในคนสนิทข้างกายถาม
“ข้าอยากทำขนมให้ท่านพี่ชิม ตอบแทนน้ำชา” น้ำเสียงช่างไพเราะและสายตาจริงจังนั่นอาจทำให้คนเชื่อว่าไม่มีอะไรแอบแฝง หากไม่ได้เห็นรอยยิ้มมาดร้าย ร่างอรชรเดินออกจากศาลาตามด้วยสาวใช้
“การประลองเริ่มแล้ว” เสียงบ่าวรับใช้ข้างกายพูดขึ้นหลังแอบมองอยู่นาน ช่วงเวลานี้เป็นสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าดูกายกรรมโชว์เสียอีก
“เจ้าว่าใครจะชนะ”
“แน่นอนว่าเป็นท่านอ๋อง” นางบอกด้วยความมั่นใจ
“แต่ข้าว่าไม่ใช่ เจ้าเคยเห็นท่านอ๋อง ชนะพระชายาสักครั้งหรือ” ทว่าชายคนเดิมบอกอย่างไม่เห็นด้วย
“จริงสิ!”
“พวกเจ้าไปทำงานได้แล้ว อย่ายุ่งเรื่องเจ้านาย” เด็ก ๆ ในห้องครัวถูกทัพทีเคาะศีรษะเบา ๆ จนทั้งสามรีบวิ่งกลับไปทำงานตนเอง