สถาปัตย์ฯ หน้ากวน VS ศิลปะหน้ามึน

จงอย่าถามหาความปกติชนจากนิยายเรื่องนี้ เพราะมันไม่มีไง!!

---------------------------------

คุณเคยมีเพื่อนที่ดูเหมือนจะไม่สนโลกและไม่แคร์ใคร แต่เสือกรู้ทุกเรื่อง รู้ทุกความเคลื่อนไหว และทุกความเป็นไปของผู้คนรอบตัวแบบละเอียดยิบไหมครับ...ผมกำลังจะบอกว่าไอ้ตรองมันก็คือเพื่อนแบบนั้นล่ะครับ แถมบางครั้งแม่งยังชอบเผลอหลุดปากพูดความลับของใครต่อใครออกมาโดยไม่รู้ตัวอีกด้วย ก็นะ...ผมแค่หวังว่ามันจะไม่บังเอิญรู้ความลับอะไรเกี่ยวกับตัวผมก็แล้วกัน...
ยิ่งผมได้มีโอกาสพูดคุยกับไอ้ตรองมากขึ้น ผมก็ได้รู้ว่า จริง ๆ แล้วมันเป็นคนตรงไปตรงมา ถึงขั้นขวานผ่าซากในบางครั้ง โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัวเอง
ซึ่งการที่ไอ้ตรองเป็นคนคิดอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น หรือการกระทำในบางครั้งที่ดูเหมือนไม่ได้ผ่านกระบวนการประมวลผลและกลั่นกรองทางสมองของมันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียในเวลาเดียวกัน
ข้อดีคือเป็นคนง่าย ๆ ไม่ซับซ้อนอะไร ใครอยู่ด้วยก็สบายใจ ส่วนข้อเสีย...มีเยอะ_ิบหาย! มากมายมหาศาลจนผมลิสต์รายการตามตูดมันไม่ทันแล้วเนี่ย!!

---------------------------------

ตัวอย่างจากเนื้อหาด้านในเล่ม :

ผมจึงเอ่ยกับไอ้ตรองเสียงเบาว่า… “เพื่อนมึงอะ…กูเห็นนั่งมองมึงนานแล้ว น่ารำคาญว่ะ”
“ก็ถ้าไม่นั่งทำงานที่นี่ แล้วมึงจะให้กูไปนั่งทำงานที่ไหนอะ”
“ห้องกูไหม”
ตรอง : “…”
เห็นไอ้ตรองใบ้แดกไม่รับมุกผมเลยพูดกลบเกลื่อนแก้เดดแอร์ “หยอก ๆ”
แต่ไอ้ตรองกลับหันมาพูดกับผมนิ่ง ๆ ว่า “ไปห้องกูดีกว่า…ไปไหม”
ผม : “…”
ซึ่งประโยคถัดมาของไอ้ตรองกลับพาให้ใจผมไขว้เขวยิ่งกว่าเดิม “หยอกคืน”
“ห่า! กูตกใจหมด…” ผมโพล่งสวนกลับคนข้าง ๆ พร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นมากุมหัวใจที่อยู่ด้านขวา…
ผิดด้าน!
ฟาย!
ซ้ายโว้ย!

---------------------------------

“แล้วทำไมพวกมันถึงต้องมามอง ๆ กูด้วยไม่ทราบครับ ไหนมึงลองบอกกูมาสิ๊ ตอบดี ๆ นะมึง กูจริงจัง” ผมย้ำคำไอ้ตรองในประโยคสุดท้ายเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายพูดออกทะเลไปเรื่องคน ผี ปีศาจ ห่าเหวอะไรของแม่งอีก
“ก็มึงหล่ออะ”
“หือ?...”
“อืม กูพูดจริง…ก็มึงหล่อไง นี่ถ้าตอนปีหนึ่งมึงไม่โดดคัดตัวดาวเดือนคณะมึงไปแดกเหล้ากับพวกไอ้เตอร์กันยันเช้านะ ป่านนี้กูว่ามึงได้เป็นเดือนมหา’ลัย รุ่นกูแทนไอ้บุ๋นไปแล้ว”
“มึงรู้ได้ไงวะ”
“ไอ้บุ๋นมันชอบบ่นให้กูฟัง” ไอ้ตรองเสหลบสายตาผมเล็กน้อยพร้อมกับยกนิ้วขาวเรียวของมันขึ้นมาเกาข้างขมับเบา ๆ อย่างเก้อเขิน ที่ตัวเองเผลอหลุดพูดความลับในกลุ่มเพื่อนของมันออกมาให้ผมฟัง
“ก็ถ้าวันนั้นกูไม่ไปกับไอ้เตอร์ แล้วมึงไม่คิดบ้างเหรอว่าไอ้เตอร์นั่นแหละที่จะได้เป็นเดือนมหา’ลัย…ไม่ใช่กู”
ไอ้ตรองส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนพึมพำด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “กูว่ามึงนั่นแหละ ในสายตากูมึงหล่อที่สุดแล้ว”

.-.+.-.+.-.+.-.+.-.

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายฟีลกู๊ดในรั้วมหา’ลัย มีเนื้อหาในส่วนของตอนพิเศษที่เพิ่มเข้ามาอีกสองตอน ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการอ่าน และขอขอบคุณคุณนักอ่านผู้น่ารักทุกท่านที่แวะเวียนกันเข้ามาให้ความสนใจกับเรื่อง ‘สถาปัตย์ฯ หน้ากวน VS ศิลปะหน้ามึน’ นี้อย่างสุดซึ้งครับ