รักแท้แม่อุ้มบุญ

"หลังจากคลอดลูกแล้ว เธอจะออกจากบ้านฉันไปเลยเหรอ" เขามานั่งลงบนเตียงแล้วถาม

"คุณท่านบอกกับอันน์ว่า หลังจากคลอดแล้วสามเดือนรอให้อันน์ฟื้นตัวก่อน อันน์ถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ค่ะ" เธอบอกเขาด้วยสีหน้าที่หม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

"เธออยากอยู่ที่นี่ต่อไปมั๊ย"

"อันน์คงจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ค่ะ ถ้าคลอดเมื่อไหร่หน้าที่ของอันน์ก็หมดลงทันที"

"แต่ฉันจะให้เธออยู่ต่อ"

"ทำไมคะ" เธอขมวดคิ้วอย่างแปลกใจในคำพูดของเขา

"ฉันจะจ้างให้เธอมาเป็นพี่เลี้ยงของลูกฉัน เพราะฉันคิดว่าคนที่อุ้มท้องเขามาไม่มีทางทำร้ายเขาแน่นอน ฉันเชื่อใจเธอที่จะให้เธอมาเป็นพี่เลี้ยงลูกของฉัน เพราะถ้าเป็นคนอื่นฉันก็ไม่มั่นใจว่าจะเลี้ยงลูกฉันดีอย่างที่เธอเลี้ยงหรือเปล่า"

"อันน์รักลูก เอ่อ...รักเด็กคนนี้ค่ะ ถึงแม้ว่าอันน์จะอุ้มบุญเขามา แต่อันน์ก็รู้สึกรักและผูกพันธ์กับเขาค่ะ" ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก เพราะความตื่นเต้นดีใจที่เธอจะได้อยู่ดูแลลูกแต่ไม่มีทางที่จะเป็นลูกของเธอได้ แต่เธอก็ดีใจที่จะยื้อเวลาได้อยู่กับเด็กคนนี้ไปได้อีกสักระยะ ถึงแม้ว่าไม่ได้อยู่ตลอดไปก็ตาม แม้แค่เสี้ยวเวลาอันน้อยนิดก็มีค่าแล้วสำหรับเธอ

"เธอดีใจมากเหรอที่จะได้เลี้ยงลูกของฉัน ที่ไม่มีวันที่จะได้เป็นลูกของเธอ"

"อันน์ดีใจมากค่ะ ที่คุณอาชว์และคุณท่านเมตตาให้อันน์ได้เลี้ยงลูกของคุณ" เธอบอกออกไปด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์