ทะลุมิติมาชดใช้สามีขี้โรค

ซูหลางถูกวางยาพิษทีละน้อยๆในทุกวันจากคนรัก กว่าเขาจะรู้ตัวธาตุทั้งสี่ก็แตกซ่านจนไม่อาจดึงกลับมาเช่นเดิมได้

เมื่อคนรักของซูหลางเห็นว่าเขาใกล้จะสิ้นใจ  จึงพากันร่วมกับเพื่อนชายคนสนิทนำเขาไปส่งที่โรงพยาบาลที่ห่างไกล

และที่โรงพยาบาลเย่ว์เฉิงนั้น ในตอนนี้เงียบกริบ ด้วยห้องของผู้ป่วยวิกฤติ ในตอนนี้คุณหมอและพยาบาล ต่างช่วยเหลือคนไข้ทั้งหมดอย่างเต็มที่

ที่ห้องนี้ ความเป็นความตายล้วนเทียบกันได้โดยไม่ห่างกันมากนัก ทำให้ทั้งญาติและคนไข้ ต้องเผชิญกับความรู้สึกที่ไม่อาจแบ่งปันให้ผู้ใดได้เข้าใจจริงๆ จนกว่าจะผ่านความรู้สึกนั้นได้ด้วยตนเอง

ความรู้สึกของซูหลางในตอนนี้นั้น เขาสิ้นหวังกับชีวิตที่กำลังรุ่งโรจน์ ก่อนหน้านี้เขาไอเป็นเลือดสดๆอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องไปพบ และให้คุณหมอได้ตรวจดูอาการอย่างละเอียด  เขาให้คนรักซื้อเพียงยาที่หาซื้อได้ ในร้านขายยามากิน และอาการก็เหมือนจะดีขึ้น แต่สุดท้ายอาการก็หนักขึ้นเรื่อยๆ จนเขาเกือบทนไม่ไหว

ซูหลางในเวลานี้ ทั้งเจ็บทั้งปวดจนหนักอึ้งไปทั้งตัว  ดวงตาของเขารู้สึกเบลอไปทั้งสองตา และเหมือนจะเริ่มมองไม่เห็นสิ่งใดในห้องอีกเลย หากจะมองเห็นอยู่บ้าง ก่อนที่เขาจะจากไป ก็คงเป็นพยาบาลผู้หนึ่งที่พยายามเรียกชื่อเขาเบาๆที่ข้างหู หลายต่อหลายครั้ง

"อย่าปล่อยมือจากผม ทำให้ผมยังอยู่ ถ้าคุณยอมให้ผมหายไปจากโลกนี้ ผมก็จะพาคุณไปด้วย"

"ปล่อยมือค่ะคุณซูหลาง ดิฉันจะช่วยคุณอย่างเต็มที่ค่ะ"

.....

"เธอเป็นใคร อย่าเข้ามา

อย่าๆ"

อยู่ๆก็มีสตรีผู้หนึ่งทะลุลงมาจากหลังคาของโรงพยาบาล เธอกระโดดไปมาบนเตียงของเขา และยิ้มอย่างเยือกเย็น

เธอมองดูเขา พร้อมกับยื่นชิ้นเนื้อมนุษย์ให้เขาหนึ่งกำมือ

ไม่นานแสงดาวในดวงตา ของซูหลางก็เห็นเป็นแสงระยิบระยับ ความเคลิบเคลิ้มในความงดงามของแสงนั้น ทำให้ซูหลางเผลอไผลจนไม่อาจลืมตาตื่น ขึ้นมาได้อีกเลย