นางสมิงดาวราย (หนังสือเสียง)

“วันมะรืนฉันก็จะได้บวช อาจารย์รับปากแล้ว ฉันไม่สนคนพรรค์นั้นหรอก”

“เออ ฉันรู้แล้ว ไป เราไปนอนกันเถอะ” ดวงดาวคว้าข้อมือดาวรายพากลับที่พัก ไม่หมางเมินใส่เหมือนแต่ก่อน

คนปากกับใจไม่ตรงกัน สายตามันคอยแต่มองไปยังบ้านพักคนงานหลังนั้นที่เขาอาศัย ไข้สูงขนาดไหนกันนะ อยากไปดูอาการกับหาหยูกยาให้กิน ติดเงื่อนไขต้องอยู่ภายในสำนักให้ครบเจ็ดวัน ความคิดทางโลกกับทางธรรมมันแย้งกันเองทำให้สับสนวุ่นวายอยู่ภายในใจ บางครั้งรู้สึกแน่วแน่ที่จะบวชชี ผ่านไปสักพักไม่รู้ว่าตนเองมีความพร้อมแค่ไหนที่จะสละทางโลก หรือสิ่งนี้เรียกว่าลังเลกันแน่ พอสรุปออกมามันรู้สึกแย่กับตัวเอง