ความรักมิอาจลืมเลือน

“คุณเดือนมีแขกค่ะคุณน่าน”

“ใครครับ” น่านฟ้ารู้สึกแปลกใจ เพราะเวลานี้ค่ำแล้ว ไม่น่าจะมีใครมีธุระจำเป็นต้องมาหาวงเดือนได้

“เอ่อ…” ท่าทีของพิกุลทำให้น่านฟ้าไม่เข้าใจ

“ใครครับป้า”

“ครูพิมพ์ค่ะ” ในที่สุดพิกุลก็ยอมบอกน่านฟ้า

“เขามาทำไม”

“ไม่รู้ค่ะ”

“ผมจะเข้าไป แต่ป้าไม่ต้องบอกแม่กับเธอนะว่าผมมา ผมขอร้อง”

“ได้ค่ะ” น่านฟ้าแอบเข้ามาเพื่อฟังว่าพิมพ์อักษรมีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่ของเขา

“หนูลังเลว่าควรจะไปหาใครดีระหว่างคุณนพ น่านหรือว่าคุณเดือน แต่สุดท้ายหนูก็เห็นว่าการมาเจอคุณเดือนน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด”

“เรื่องอะไรล่ะที่อยากจะบอกฉัน”

“เรื่องของเวหาค่ะ” น่านฟ้าตั้งใจฟัง เพราะอยากจะรู้ว่าพิมพ์อักษรจะพูดเกี่ยวกับเวหาอย่างไร

“เวหาเป็นลูกชายของน่าน เป็นหลานของคุณเดือน คุณเดือนสามารถตรวจ DNA ได้นะคะ”

เรื่องที่พิมพ์อักษรบอกน่านฟ้าก็รู้ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเอาเรื่องนี้มาบอก ทั้งที่เธอย้ำกับเขามาตลอดว่าเวหาไม่ใช่ลูกของเขา

“หนูตั้งใจจะเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง เพราะลูกคือคนเดียวในชีวิตที่เหลืออยู่ของหนู แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว หนูไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่และดูแลลูกได้ถึงเมื่อไหร่ ตอนนี้แกยังเด็กสักวันแกคงลืมหนูได้ และหนูเชื่อว่าคุณเดือนจะดูแลเวหาให้เติบโตมาอย่างดีได้”

“เธอเป็นอะไร” วงเดือนถาม เธอเองก็เป็นแม่ การที่จะยอมยกลูกให้คนอื่นมันคงจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับพิมพ์อักษรอยู่แล้ว

“มะเร็งค่ะ หนูเป็นมะเร็ง ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตได้นานแค่ไหน หนูไม่ต้องการให้ลูกเห็นตอนที่หนูไม่สบาย”