ซือเจ๊แห่งจิงถิง

เมื่อเจ้าแม่ชุดชั้นในชายต้องกลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยหอนายโลม
ความชุลมุนชุลเกจึงบังเกิด!
************************************
“ก่อนหน้านี้...ข้าไม่ชอบของหวาน แต่ยามนี้ได้ลิ้มรส ก็อยากชิมอีก” โจวซูเมิ่งมิเพียงกล่าววาจาแทะโลม แต่ยังยื่นหน้ามาชิมขนมในมือนางอีกครั้ง นัยน์ตาที่สบประสานหวานเชื่อมยิ่งกว่าน้ำตาลปั้นเสียอีก
ไป่ลู่อิงหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ใจเต้นโครมครามหนักกว่าเดิม ไม่แน่ใจ คำว่า ‘อยากชิม’ ที่ว่านั้น หมายถึงน้ำตาลปั้น หรือตัวเธอกันแน่ ก็อดคิดไม่ได้ว่า...
เด็กมันร้ายนัก!
ไม่รู้ว่าหนุ่มโบราณเป็นเช่นนี้ทุกคนหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ชายอ่อนวัยตรงหน้าคนนี้ชอบตีหน้าขรึม วางมาดนิ่ง หวงตัวที่หนึ่ง บทจะเจ้าคารมก็ยั่วตาใส คิดจะเล่นกับไฟ ไม่รู้จักสาวยุคปัจจุบันเสียแล้ว หากเธอเผลอใจ อยากจัดหนักจัดเต็มขึ้นมา จะมาร้องไห้โยเย หาว่าเจ๊ไป่แกล้งเด็กไม่ได้นะ!
************************************
หมายเหตุ...
งานเขียนเรื่องมโนไร้สติ เพื่อความบันเทิงเท่านั้น!
ภาษาที่ใช้เป็นไปตามบริบท
เดินเรื่องฉับไว ราวกับเป็นไบโพล่าร์
โปรดอย่าเบ้หน้า โหลดอ่านก่อนเถอะจ้า
ผู้เขียนจะขอบคุณมากๆ เลย
ด้วยรัก...
ทิตภากร : กันต์ระพี