เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ตก

“เปลี่ยนความฝันระหว่างทางหรอ?อืม…คิดว่าได้อยู่แล้วล่ะ"

"ถ้าหากว่ามันไม่ใช่ ดันทุรังให้ตายมันก็ไม่ใช่นั่นแหละนะ ดีแล้วหละที่ค้นพบตัวเองและรู้ว่าแท้จริงแล้วตัวเราต้องการอะไร ไม่ว่าจะตอนนี้ อีกสักสิบปี ยี่สิบปี หรือแม้แต่ช่วงสุดท้ายของชีวิตแล้วก็ตาม จะตามหาความฝันหรือไล่ตามความฝัน เราเท่านั้นที่เป็นผู้ตัดสิน…”

“ทำไมเซระจะเปลี่ยนความฝันไม่ได้ ขนาดคนอย่างฉันยังไร้ซึ่งความฝันได้เลย”



มาซากิ ยามาโมโตะ เด็กชายคนหนึ่งซึ่งข้าพเจ้าเฝ้ามองมาตั้งแต่อายุหกขวบ จวบจนหายไปเมื่อสามปีก่อน แต่ถึงกระนั้นมาซากิก็ไม่ได้จากไปจากความทรงจำของข้าพเจ้า เขายังคงเด่นชัด ยังคงสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลในดวงตา

หากผู้อ่านจะคิดไปว่าหนังสือเล่มนี้อุทิศแด่เขา นั่นไม่ผิดนัก หากแต่ก็ไม่ถูกเท่าที่ควร

เมื่อพิจารณาดูดีๆ ข้าพเจ้าไม่ได้ทำเพื่อเขาขนาดนั้น ทุกตัวอักษรที่กลั่นกรองมิใช่เพื่อเขา มิใช่เพื่อข้าพเจ้า แต่เพื่อเรา เราเท่านั้น