นางคือสตรีที่ข้าครอบครอง เล่ม 2

ดวงตากลมใสสบตากับดวงตาเรียวคมอย่างออดอ้อนออเซาะ นางรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของหยางอ๋องที่ไม่นึกรังเกียจตน เพราะแม้แต่ตัวนางเองนั้นยังรู้สึกนึกรังเกียจตนเองอยู่เลย
ใบหน้าคมคายโน้มลงไปหมายจะบดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มที่มักจะโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของตนเองอยู่เสมอ แต่สตรีนางน้อยกลับหันหนีด้วยความรู้สึกผิดที่ค้างคาอยู่ภายในใจ
“เอ็นดูหม่อมฉันหรือไม่เพคะ?”
...ยิ่งกว่าเอ็นดูเสียอีก ซือเอ๋อร์ หากเป็นเช่นนี้ข้าจะอดใจได้เช่นไรกัน...
ไม่มีคำตอบจากอันตงหยาง แขนแกร่งยื่นออกไปเกี่ยวเอวคอดกิ่วแล้วดึงตัวนางขึ้นมานั่งบนตัก ดวงตาเรียวคมกดลงสบตากับนัยน์ตาใสที่ค่อย ๆ ช้อนขึ้นอย่างลังเล