ชีวา ณ ณ เคหาสน์ ณ อาศรม ณ อารมณ์ ณ อาลัย ๑

‘หยิน-หยาง’ คือหลักแห่งความสมดุล ในดำมีขาว ในขาวมีดำ ถ้าไม่มีสีดำก็จะไม่มีสีขาว
เช่นเดียวกันหากไม่มีสีขาวก็จะไม่มีสีดำ
เพราะหากไม่เกิดการเปรียบเทียบเราก็จะไม่รู้ว่าสีขาวนั้นขาวแค่ไหน และสีดำนั้นดำอย่างไร
ซึ่งที่กล่าวมานี้คือความขัดแย้งที่ขาดกันไม่ได้ เป็นความแน่นอนที่ไม่แน่นอน
ตรงกับหลักคำสอนของศาสนาพุทธที่ว่า ‘ทุกสิ่งคือความไม่เที่ยง’

‘หยิน-หยาง’
หากเปรียบเป็นคันชั่ง ข้างนึงเป็นหยางส่วนอีกข้างเป็นหยิน
…จุดที่ดีที่สุดของคันชั่งคือจุดสมดุลตรงกลาง
แต่จุดสมดุลตรงกลางนั้นมักจะอยู่ได้ไม่นาน
เพราะเมื่อคนเราต้องการสร้างสรรค์อะไรใหม่ๆ ให้โดดเด่น
เราก็มักจะสร้างสรรค์มันไปข้างใดข้างหนึ่งจนเป็นกระแสขึ้นมา

แต่แน่นอนว่าหากเราเอนเอียงไปทางใดทางหนึ่งมากกว่าแล้ว
เมื่อยกน้ำหนักที่วางเอาไว้ออก (เมื่อถึงจุดอิ่มตัว)
คันชั่งก็จะแกว่งกลับไปอีกด้านโยกซ้ายขวาจนกว่าจะกลับเข้าสู่จุดสมดุลอีกครั้ง
และการแกว่งนี้เมื่อเทียบเป็นการใช้ชีวิตก็จะค่อนข้างมีผลมากทีเดียว
และการจะกลับสู่จุดสมดุลก็ต้องใช้เวลา