ที่บ้านมีคาปิบาร่ายัง

กลับมาจากไปเที่ยวไม่กี่วันจู่ ๆ ก็มีหมามะพร้าว เอ๊ย! กะปิปลาร้า เอ๊ย! คาปิบาร่า เอ๊ย! ถูกแล้ว

มานั่งหน้ามึนเคี้ยวผักแก้มตุ่ยในแปลงผักสุดรักสุดหวงของผม มันจ้องหน้าแล้วพูดว่า

“ที่บ้านมีคาปิบาร่ายัง?”



เขาเคยคิดว่าสัตว์พูดได้ ไม่ได้มีแค่เหล่าหมีพูห์และเดอะแก๊งของมัน

มันยังมีเจ้าคาปิบาร่าหุ่นถังแก๊สตัวนี้อีก! มันเข้ามากินผักในแปลงที่เขาปลูกไว้จนหมด

เขาถูกบังคับและตามตื๊อจากเจ้าสัตว์โลกหน้ามึนให้รับเลี้ยงดูในฐานะสัตว์เลี้ยงในบ้าน

มันชอบทำนิสัยแปลก ๆ ไม่ว่าจะเป็น ชอบเคี้ยวหญ้าตลอดเวลา

ยืนขี่หลังคุณจระเข้ไปเที่ยว และมีเวลาว่างก็ไปนั่งเม้ามอยกับลุงเต่าอีก

นอกจากนี้ยังชอบเปิดเพลงคาปิบาร่าฟังทุกวันอีก! จนเขาจะร้องตามได้แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็น่ารักดีนะ (ถ้าไม่ขี้เกียจ)



"นายไปทำสลัดผลไม้ให้ผมทีสิ ใส่เจ้านั่นลงไปด้วย"

คาปิบาร่าหันไปมองเกรปฟรุตสีส้มผลโตที่วางในตะกร้า

"อยากกินก็ทำเองสิ"

"ทำเป็นเสียที่ไหน นายไปทำมาแล้วกัน ฉันจะรอกิน"

"ไม่ทำ"

"ทำให้หน่อย"

"ก็บอกว่าไม่ทำไง"

"ต้องทำ"

"ไม่ทำ"

"ทำ"

"ไม่!"

สองหนุ่มต่างสายพันธุ์จ้องหน้ากัน

"..."

"..."

คาปิบาร่านั่งจ้องหน้าเจ้าของบ้าน เริ่มเคี้ยวหญ้าในปากตุ่ย ๆ

ก่อนจะกล่าวประโยคที่ทำเอาคนฟังเสียวสันหลังวาบ

"ถ้านายไม่ทำสลัดผลไม้ให้ผมกิน... ผมจะเรียกผองเพื่อนมาให้เต็มหน้าบ้านของนาย นายก็รู้ว่าคาปิบาร่าเป็นมิตรต่อสัตว์ทั่วโลก"

ใครคิดว่าการรับหมามะพร้าวมาเลี้ยงมันง่าย! นอกจากจะต้องทำตามคำสั่งราวกับมันเป็นเจ้าของบ้าน

เขายังต้องทำอาหาร เกาคาง หวีขน นวดหลัง ลูบพุง เช็ดใบหูและอุ้งเท้าให้มันอีก

"ผมจะไปนั่งรอที่โซฟาแล้วกัน"