บ่วงของภากรณ์

สิรินทร์ยอมเข้ากรุงเทพหวังให้ภากรณ์ช่วยเธอปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย ไม่นึกเลยว่าการมาครั้งนี้จะเป็นหลุมพลางที่เธอไม่อาจกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป มันเป็นเสมือนบ่วงที่พันธนาการเธอไปตลอดชีวิต

“หนูขอร้องละ หนูไม่ได้ทำอะไรผิด ปล่อยหนูไปเถอะ”

เธอยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้า ภากรณ์ที่มีอายุห่างจากเธอถึงยี่สิบปี เขากลับถอนหายใจแล้วพูดอย่างใจเย็น

“เธอรู้หรือเปล่าทำไมเธอถึงมายืนอยู่ตรงนี้”

สิรินทร์พยักหน้าเพราะสิ่งที่เธอรู้คือ เธอเข้ามาทำพิธีปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายเท่านั้น

“แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าสวรรค์ลิขิตให้เธอมาพบฉันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”