ดั่งหยกขาวยวนใจ

เฉินซีหยาง องครักษ์คนสนิทข้างกายฝ่าบาทผู้มีจิตใจเฉยชา ปากร้าย ไม่สนใจสตรีใดแต่ต้องมาพ่ายแพ้ให้กับหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา

ลู่ลี่อิน หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาที่มีเหตุให้ต้องพบเจอกับบุรุษหน้านิ่งและปากร้าย

"นี่ท่านว่าข้าไม่งามหรือ"

"สำหรับข้า..เจ้างามมากแล้ว งดงามกว่าสตรีทุกคนที่เคยเจอเสียอีก" ในสายตาเขานางย่อมงดงามที่สุดอยู่แล้ว

"แต่ข้า..."

"ข้าบอกให้เจ้ารับรู้ ไม่ต้องการฟังคำปฏิเสธของเจ้า"

เมื่อเห็นว่าร่างบางก้มหน้านิ่งไม่ตอบรับคำ เขาได้เตรียมการมาเป็นอย่างดีแล้ว และต้องไม่มีคำว่าพลาด ลงมือข่มขู่บีบคั้นผู้ต้องหาคราวใด ก็ได้รับคำตอบที่ต้องการและพึงพอใจทุกครั้ง แค่สตรีตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว หากทำให้นางตกลงยินยอมแต่งด้วยไม่ได้ ก็คงไม่ใช่เขาแล้วจึงเอ่ยปากซักถามนางต่อ

"เจ้ากลัวข้า?"

เห็นร่างบางส่ายหน้าแววตามีความกังวลจึงไล่ต้อนต่อไป

"หรือว่ารังเกียจ?"

"ข้าไม่เคยรังเกียจท่าน อย่าได้เข้าใจผิด" ลู่ลี่อินข่มความอายเงยหน้าขึ้นสบสายตาเขายืนยันว่าไม่เคยคิดเช่นนั้น

เฉินซีหยางมองลึกเข้าไปในดวงตาของนาง เพื่อค้นหาความรู้สึกแท้จริง คล้ายจะเห็นความรู้สึกผิดอยู่ในแววตาคู่นั้น คิดว่าตนคงมาถูกทางแล้ว จึงปล่อยมือที่โอบเอวออก แล้วยกขึ้นมาสัมผัสลูบกลุ่มผมนุ่มดำขลับสองสามครั้ง อีกข้างย้ายขึ้นมาจับแขนเรียว รั้งร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด เมื่อไม่รู้สึกถึงแรงขัดก็ไม่รอช้าเอ่ยวาจาหว่านล้อมต่อไป





"ท่าน! เห็นหยกของข้าหรือไม่ "

เกาซีซวนมองใบหน้าตื่นตระหนกของหญิงสาว พลางสอดมือเข้าไปในอกเสื้อตนเอง หยิบเอาหยกประจำตัวที่มารดามอบให้ออกมา แล้วจับมือฝ่ามือเล็กหงายขึ้น จ้องมองใบหน้าขาวซีดให้ชัดอีกครั้ง แล้วจึงวางหยกลงไป ในเมื่อนางกล้าขอเช่นนั้นก็ยกให้เสียเลยแล้วกัน

หยกต้องมอบเป็นของแทนใจ โดยบุรุษจะมอบให้สตรีเพื่อเป็นการหมั้นหมาย นางคงจำเขาไม่ได้ถึงได้มาทวงหยกคืน แต่ก็ไม่แปลกใจนัก เพราะขนาดเขาเองยังเห็นหน้านางชัดเจน ก็เมื่อตอนที่ลงไปอุ้มขึ้นมา ในคืนนั้นเขาแต่งชุดดำปิดบังใบหน้ามิดชิด หากนางจำได้นี้สิถือเป็นเรื่องแปลก

เรื่องที่เขาล่วงเกินตอนไม่มีสติ กับการที่นางเอ่ยปากขอหยกประจำตัว คงต้องขอไตร่ตรองดูก่อนว่า เขาต้องตบแต่ง หญิงสาวเป็นภรรยา หรือว่าจะปล่อยผ่านไปโดยเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ

"เจ้ายังเล่าไม่จบ" เอ่ยทวงถามสิ่งที่นางเล่าค้างไว้ เพราะเขาต้องรู้ทุกเรื่องเพื่อหาเหตุผลเชื่อมโยงนางกับจวิ้นอ๋อง

"คนแซ่เกา...เป็นคนแซ่เกาที่ช่วยข้าออกมาของสิ่งนี้ก็เป็นเขาที่มอบให้ข้า" ร่างบางเอ่ยบอกเขาเพราะเรื่องนี้นางจำได้ไม่เคยลืม พลางกำหบกเอาไว้แน่นเกรงว่าจะหลุดหายไปอีก

"อืมม...มีสิ่งใดอีกบ้างลองนึกดู ค่อยๆ คิด"

คนแซ่เกาก็คือตัวเขาเองเรื่องนี้เขารู้ดีกว่าผู้ใด จึงเอ่ยกระตุ้นและเตือนสติ เผื่อว่าจะมีบางสิ่งที่สำคัญหรือบางเรื่องที่หลงลืมไป


เนื้อเรื่องหลัก + ตอนพิเศษ
ซื้อผ่าน Web / Android ราคาจะถูกกว่า Apple (iOS)