แฟนพ่อ...ผมขอนะครับ

“พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยกับแก” จักรชัยเอ่ยขึ้นขณะนั่งรับประทานอาหารเย็นกับลูกชายสองต่อสอง
“ครับ” รามิลตักข้าวเข้าปากรอฟังเรื่องสำคัญของพ่อ
แม่ของรามิลเป็นชาวอังกฤษ หย่าขาดกับพ่อของเขาตั้งแต่เขาอายุได้เพียงสิบสองขวบเพื่อไปแต่งงานใหม่กับชาวอังกฤษด้วยกัน แต่แม่ของเขาก็คอยแวะมาเยี่ยมเยือนลูกชายตลอด จนเขาเรียนจบปริญญาตรี พอเรียนต่อปริญญาโทรามิลก็ย้ายไปเรียนที่อังกฤษกับแม่ หลังจากเรียนจบก็กลับมาทำงานที่เมืองไทยตามเดิม
ส่วนจักรชัยก็ครองตัวเป็นโสดเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่หล่อรวยและสุขภาพดี จนดูไม่ออกเลยว่าตอนนี้เขาอายุห้าสิบห้าแล้ว มองแค่ภายนอกก็คงจะดูแค่สี่สิบต้นๆ
“แกต้องแต่งงานกับหนูพราว” พูดเสียงเรียบแล้วชำเลืองมองลูกชายอย่างคาดหวัง จักรชัยรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากและละเอียดอ่อนมากสำหรับผู้ชายที่ครองตัวเป็นโสดมาจนอายุสามสิบปีอย่างรามิล ทั้งที่ชีวิตเพียบพร้อมทุกด้าน จักรชัยไม่อยากบังคับลูกชาย แต่เพราะมีลูกชายคนเดียวจักรชัยจึงอยากมีหลานน้อยกับเขาบ้าง
“เธอเป็นใครครับ?” ถามเสียงเรียบ แต่มีคำตอบในใจอยู่แล้ว อุตส่าห์โสดมาตั้งนานจะให้มาแต่งงานง่ายๆมันใช่เรื่องที่ไหน
“ลูกสาวเพื่อนพ่อ”
“ทำไมผมต้องแต่งด้วยครับ” เอาแล้วไงได้ยินคำถามแบบนี้จากปากลูกชายทีไรรู้สึกใจคอไม่ดีทุกที
“บริษัทเขากำลังจะล้มละลาย”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับผมครับ” นั่นไงผิดอย่างที่จักรชัยคิดไว้ที่ไหน พอคุยเรื่องแนวรักๆใคร่ๆทีไรตอบแบบไม่เกรงใจคนฟังทุกที
“รามิล นี่แกกลายเป็นคนใจดำไปตั้งแต่เมื่อไหร่” น้ำเสียงผิดหวังในความคิดของลูกชายเป็นที่สุด
เรื่องนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมีความเห็นพ้องต้องกันเพราะลูกสาวเพื่อนก็ยังโสด อีกทั้งการแต่งงานครอบครัวหรรษรักษ์ก็จะได้ไม่ต้องเสียเปรียบที่ต้องใช้หนี้ให้กับทางครอบครัวคณาภิรมย์ และต้องช่วยฟื้นฟูธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ให้ฝั่งโน้นด้วย
“ถ้าเราเป็นฝ่ายอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นบ้างล่ะ”
“ให้มันถึงวันนั้นก่อนครับ แน่นอนว่าผมไม่ให้พ่อยัดเยียดผมให้แต่งงานกับคนอื่นเหมือนกับที่เพื่อนพ่อกำลังทำอยู่แน่นอน ถ้าพ่อสงสารเขามากพ่อก็แต่งเองสิครับ” รามิลไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่กำลังคิดอะไรอยู่ มีที่ไหนอยู่ดีๆจะให้แต่งงาน ทั้งที่ทั้งสองยังไม่เคยเจอหน้ากันด้วยซ้ำ
“รามิล!” ลูกคนนี้มันก็ช่างคิด คิดอะไรก็ไม่คิดดันคิดจะให้พ่อไปแต่งงานกับสาวรุ่นลูกซะงั้น
“ตามนั้นครับพ่อ ไม่แต่งก็คือไม่แต่ง พ่อได้ฤกษ์วันไหนก็บอกผมด้วยละกัน ผมไปทำงานก่อนนะครับ”