กว่าจะลงจากคาน

“กว่าจะฉุดคุณนัยลงจากคานได้ แสนลำบากยากเข็ญ”
“คุณนุชก็ ถึงเวลาผมลงเองแหละ ตอนนี้อากาศบนคานสบายดีปลอดโปร่ง”
“ไม่เชื่อหรอกค่ะ เกิดคุณไปชอบผู้ชายด้วยกัน น้าจะทำยังไงคะ เหลือคุณสืบสกุลเพียงคนเดียวเท่านั้น ป๋าของคุณอยากได้หลานมากนะคะ”
“คุณนุชก็มีลูกเล็กๆ ให้ท่านสักคนนึงสิครับ ไม่ยากเย็นเลย”
เขาพูดยั่วมารดาเลี้ยงและได้ผล ฝ่ายโน้นพูดกระฟัดกระเฟียดว่า
“อุ๊ย! ถ้าน้ามีลูกเล็กๆ ได้ จ้างก็ไม่ง้อคุณนัยหรอกค่ะ”
“โอ๋!” เขาทำเสียปลอบ “อย่าโกรธผมนะครับ”
“สรุปว่าไม่ชอบหนูหมีจริงๆ หรือคะ ถ้างั้นน้าจะแนะนำ หนูบุษบาวรรณให้ เป็นลูกสาวคุณหญิงเกื้อ ไม่พูด ยิ้มตลอดเวลา”
“ฟังดูเหมือนคนปัญญานิ่ม” เขาทำเสียงท้วงๆ “ผมว่าผมไม่ใช่อิเหนานะครับ คุณนุช”
“ไม่รู้ละ เสาร์นี้แวะมาทานข้าวที่บ้าน น้าจะเชิญคุณหญิงเกื้อกับหนูบุษบามา จะได้รู้จักกัน แล้วอย่าเป็นอิเหนาตะลึง เมื่อเห็นนางบุษบาล่ะ”
คุณนงนุชทิ้งท้ายไว้แค่นั้น โดยไม่รอฟังชายหนุ่มปฏิเสธและทราบว่าเขาต้องปฏิบัติตามคำขอของนางวันยังค่ำ