กับดักร้ายหมอภูวินทร์

"เธอคิดว่าฉันจะช่วยเธอฟรีๆ โดยที่ฉันไม่ได้อะไรกลับคืนมาอย่างนั้นเหรอ"

"แต่งานอื่นก็มีตั้งเยอะแยะนะคะคุณหมอ ขอพั้นซ์ทำงานอื่นแทนไม่ได้เหรอคะ"

"ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอมาทำงานอย่างอื่น สิ่งเดียวที่ฉันจะให้เธอทำก็คือ นอนกับฉัน จนกว่าพ่อของเธอจะออกจากโรงพยาบาล"

"พั้นซ์ขอร้องเถอะนะคะคุณหมอ พั้นซ์ทำอย่างที่คุณหมอต้องการไม่ได้จริงๆ"

"ถ้าทำไม่ได้ ก็กลับไป" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยปากไล่คนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงเข้มนิ่ง เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็ถามเขากลับไป

"พั้นซ์กลับไปได้จริงๆใช่ไหมคะคุณหมอ" เสียงหวานเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"อืม" ร่างสูงขานรับในลำคอด้วยสีหน้านิ่ง

"ขอบคุณนะคะคุณหมอที่เห็นใจพั้นซ์ ถ้าอย่างนั้น พั้นซ์ขอตัวกลับก่อนนะคะ" สิ้นเสียงหวานบอก เธอก็ทำท่าที่จะลุกออกจากโซฟา แต่ทว่า

"แต่ฉันจะยุติการรักษาพ่อของเธอตั้งแต่วันนี้ เธอจะพาพ่อของเธอไปรักษาต่อที่ไหนก็เชิญ" เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยออกมาอย่างเด็ดขาด จนหญิงสาวจำต้องทิ้งตัวนั่งและหันกลับไปมองยังเจ้าของใบหน้าหล่ออีกครั้ง