อริร้ายหัวใจพ่ายรัก

*คำโปรย*

สองไร่เป็นศัตรูกันตั้งแต่รุ่นพ่อ เมื่อมาถึงรุ่นลูกก็ได้รับมอบหมายให้ดูแลไร่ส้มแทนพ่อ ‘เขา’ และ ‘เธอ’ จึงแข่งกันพัฒนาไร่อย่างไม่มีใครยอมใคร ทว่าสุดท้ายแล้วทั้งคู่กลับตกหลุมรักกันเองเสียนี่

>สปอยล์<



“ไม่ต้องมาหาอะไรแถวนี้เลย ไป! เชิญออกไปจากไร่ของฉันซะ นายจิรากร ไม่ใช่สิ นายเจมส์!” เธอไล่แขกที่ไม่ได้รับเชิญทันที

“แล้วคิดว่าฉันอยากจะอยู่ในไร่นี้นานๆ นักหรือไง หา! ยายลูกเป็ดขี้เหร่เอ๊ย” จิรากรยิ้มเยาะอีกฝ่าย

พลางคิดในใจ

‘แม่กับไอ้จ๊อดพูดถูก ยายนี่ตอนเด็กเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ แต่ทำไมตอนโตถึงได้เปลี่ยนไปเยอะเลยวะ เออ แปลกจริงแฮะ’

อริยาโกรธที่ถูกว่า เธอจึงมองจิรากรอย่างไม่พอใจ

“ไอ้หน้าปลาฉลาม หน็อยแน่ะ บังอาจมาเรียกฉันว่าลูกเป็ดขี้เหร่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตอนนี้ฉันไม่ได้ขี้เหร่เหมือนตอนเด็กแล้วนะยะ กรุณาเปลี่ยนคำพูดใหม่เดี๋ยวนี้”

“ไม่! ฉันไม่เปลี่ยน มีอะไรมั้ย”

“แหม เมื่อกี้ก็ไม่รู้ว่าหมาตัวไหนยังชมว่าฉันสวยอยู่เลย แถมเข้ามาจีบฉันอีกต่างหาก” พลางยิ้มเยาะใส่เขา

จิรากรไม่ตอบเพราะรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง เขาจึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้น ทว่าออกมาได้ไม่นานจึงนึกได้ว่าไม่ใช่ไร่ตนเอง แถมไม่คุ้นทางด้วยอีกต่างหาก ชายหนุ่มจึงกลับไปหาอริยาอีกครั้ง พลางพูดขึ้นว่า

“น้องชายฉันหายไปไหนไม่รู้ อีกอย่าง ฉันไม่ค่อยชำนาญทางด้วยสิ”

“เชอะ จะให้ฉันช่วยว่างั้นสิ” หญิงสาวถามอย่างรู้ทัน

อีกฝ่ายนึกในใจว่า

‘หน็อยแน่ะ อย่าให้ถึงทีเจมส์บ้างก็แล้วกัน รับรองพ่อจะเอาให้เข็ดเลยคอยดู’