อจินไตย...พรุ่งนี้ค่อยบอกรัก

“สำคัญด้วยหรือว่าข้าเชื่อเจ้าหรือไม่? คำตอบของข้าสามารถเปลี่ยนชะตาเจ้าได้หรือไร?” หญิงสาวก้มหน้ามองพื้นอย่างเลื่อนลอย ความหวังที่มีเพียงริบหรี่ถูกเขาสาดน้ำดับสนิทเสียสิ้น
“แล้ว..เจ้ารู้จักคำว่า อจินไตย หรือไม่?”
หญิงสาวส่ายหัว พอได้ยินแต่ไม่รู้ถึงความหมายของมันแต่อย่างใด เธอรู้เพียงหัวใจของหลักธรรมที่ว่า ทำความดี ละเว้นความชั่ว ทำจิตใจให้ผ่องใส เท่านั้น..
“อจินไตย คือสิ่งที่มิควรคิดมิควรสงสัย เพราะมิก่อเกิดประโยชน์ใด” สายตาของเขาทอดมองไปยังต้นไม้สูงใหญ่เบื้องหน้าเหมือนคนผ่านโลกมามากมายทั้งที่อายุก็เพียงสามสิบเท่านั้น
“หนึ่ง พุทธวิสัย ความอัศจรรย์ของพระพุธเจ้าทั้งหลาย สอง ฌานวิสัย อิทธิฤทธิ์ของผู้มีฌาน ทั้งมนุษย์และเทวดา สาม วิสัยของกฎแห่งกรรม วิบากต่างๆ ที่ติดตามไปทุกภพชาติ สี่ วิสัยแห่งโลก การมีอยู่ของนรก สวรรค์และสังสารวัฏ” คำอธิบายของเขาสั้นกระชับ น่าฟังและเข้าใจง่าย เขาอายุห่างกับเธอแค่สามปี แต่ดูเขาช่างรู้อะไรมากมายนัก
“ท่านกำลังจะบอกให้ข้าอย่าสงสัยการมาเยือนที่นี่ แต่ให้ข้ายอมรับชะตากรรมเช่นนั้นหรือ?”
เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ แววตาของเขาดูเมตตาเธอขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“ถึงเจ้าคิดไปก็รันแต่จะสับสน สู้เจ้ายอมรับและเผชิญหน้า ทำสิ่งที่เป็นอยู่ให้ดีมิดีกว่าหรือ?” เธอมองหน้าเขาอย่างชั่งใจก่อนจะผงกหัวอย่างยอมรับ สิ่งที่เขาแนะนำอาจจะดีที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้



……………………………………………………………………………..


“ข้ามิต้องการผู้ใดนอกจากเจ้า..” เสียงกระซิบแผ่วข้างหู ลมหายใจรดผ่านต้นคอจนเธอต้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน ริมฝีปากพรมจูบทั่วใบหน้า จมูกดอมดมอยู่อย่างนั้นมิรู้เบื่อ ร่างหนาใหญ่ที่เปลือยล่อนจ้อนค่อยเอนมาค่อมร่างจนแนบชิดสนิทแน่น สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากเรือนกาย สิ่งบ่งความเป็นชายประชิดติดกลีบสาวยิ่งทวีความเสียวซ่าน บงกชผลักอกเขาที่กำลังจุมมพิตและกัดที่เนินอกให้รู้สึกเจ็บนิดๆ จนต้องส่งเสียงทั้งที่พยายามข่มแล้วก็ตาม ทว่าเขามิยอมออกห่างแจ่โดยดี

“อย่า...” เสียงกระเส่าเร่ารักนยิ่งทวีความโหยหา เขาจับเธอพลิกเปลี่ยนท่าแต่มิวายที่จะยังพรมจูบทั่วแผ่นหลัง ติ่งความเป็นชายขยับไปมาซุกไซที่หน้าขาจนต้องขยับหนีด้วยความเหนียงอาย

“เจ้าแอบลวนลามยามข้าเผลอไผล” เขากระซิบแผ่ว ไม่ละจากสิ่งที่ทำอยู่ ดั่งว่าหามีสิ่งใดจะหยุดยั้งไฟรักได้แล้วในขณะนี้

“หยางหย่ง..” เธอได้แต่ครางชื่อ ร่างกายสะดุ้ง สะท้านยามที่เขาแตะต้องสัมผัส พลิกไปมาตามแต่ใจเขานำพา เขาค่อยบรรจงปลดเปลื้องอาภรณ์ที่เหลืออยู่..ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเห็นเพียงร่างของเขาลางๆ ที่เยื้องย้ายอย่างมีจังหวะจะโคลน ความอุ่นจากร่างเปลือยเปล่าทั้งสองผสาน ลมหายใจผะผ่าวรดทั่วทุกซอกหลืบ

“ข้ารักเจ้า..บัวบงกช” เขากระซิบอยู่อย่างนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะเลื่อนดวงหน้ามาหยุดอยู่ที่ปทุมถันกลมกลึงเหมาะมือ บรรจงแตะลิ้นตวัดจนหญิงสาวเสียอาการเล็ดลอดเสียงครางออกมาจากลำคอ เพราะเป็นครั้งแรกกระมัง เธอจึงรู้สึกว่าตัวเองแข็งทื่อจนทำตัวไม่ถูก เช่นนี้เขาจะประทับใจในเธอหรือไม่หนอ?

“จงผ่อนคลาย คืนนี้ข้าจะค่อยๆ สอนเจ้า..” ดั่งรู้ใจ วันนี้เขาเมาหรือไรจึงได้พูดจาพาทีเช่นนี้ได้ หากเช่นนั้นใยมิได้กลิ่นสุราจากเขาแม้แต่น้อย มือสากที่ผ่านการจับดาบมาแรมปีลูบไล้อย่างเบามือจับต้องสิ่งสงวนทุกส่วนสัดโดยมิคิดของอนุญาตแล้วหยุดมือที่สองข้างสะโพกบีบรัดน้อยๆ พร้อมกับกัดที่ยอดปทุมถันจนเธอสะดุ้งร้อง ใช้ขาทั้งสองของตัวเองถางขาเธอให้กว้างก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงรักบทสำคัญอย่างเร่าร้อน เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่บงกชไม่เคยได้รับจากที่ไหนมาก่อน รสสัมผัสของเขาหนักหน่วงในบางครั้ง บางเบาอ่อนโยนในบางที

“ข้ารักท่าน หยางหย่ง..” หยาดน้ำตาไหลริน แม้ชีวิตที่ผ่านมาจะเป็นที่พอใจแล้ว แต่เมื่อมีเขาเธอจึงได้รู้ถึงความหมายของคำว่าเติมเต็มยิ่งกว่า เขาจูบซับน้ำตาอย่างแสนถนอม หญิงสาวโอบกอดสอดรับรักจากเขา ในที่สุดเธอก็ได้มีโอกาสบอกความในใจให้เขาได้รับรู้เสียที ลมหายใจรดหน้านวลเหมือเขากำลังยิ้มชอบใจ อิ่มเอมกับสิ่งที่เธอมอบให้ ค่ำคืนนี้ช่างเย้ายวนหอมหวาน เขาและเธอผลัดกันรุกผลัดกันรับด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นอยู่ในใจมาแสนนานและผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน...