หนิงลั่วซู

“เหตุใดมิรีบกลับเรือน มือเจ้าเย็นหมดแล้ว” เสียงปกติดูสดใสราวกับเสียงสวรรค์ยามนี้ดูแหบพร่าเล็กน้อยแต่ดูมีเสน่ห์จนนางอยากกระทำเช่นเดียวกับยามวิกาลที่ผ่านมา ลำคอมีร่องรอยแดงอยู่ประปราย รอยพวกนี้นางเป็นผู้กระทำ กายอดร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง นางมิยอมให้สิ่งที่ตนต้องการหลุดลอยไป ตาดูเป็นประกายขึ้น

“ท่านพี่ท่านว่างรึ” ใบหน้างดงามของสามีหนุ่มพยักหน้า “แต่ข้าจะไปหาพี่ใหญ่ หารือเรื่องงานเล็กน้อย” นางส่งเสียงอ้อ ก่อนจะดึงมือหนาให้เดินกลับเรือนไปด้วยกัน สือฉินเฟินชะงักก่อนจะมองมาที่นาง

“เจ้าให้ข้าไปส่งที่เรือนรึ” นางคลี่ยิ้มล่อลวงใจบุรุษก่อนจะเปิดปากกล่าวช้าๆ “ข้าอยากนอนกับท่านตอนนี้” สือฉินเฟินหน้าแดงขึ้นมาทันทีก่อนกะส่งเสียงไอออกมาเบาๆ สายตามองไปรอบๆก่อนจะถลึงตามองนางอย่างเอาเรื่อง “เจ้า” ลั่วซูมองไปรอบๆบ้าง “ข้าทำไม รีบเถิด ยามอู่ข้าว่าทัน” ร่างสูงปล่อยให้ภรรยาสาวจับมือจูงไปช้าๆ มีหลูจวี่ที่หน้าแดงราวกับมิสบายเดินทิ้งห่างคู่สามีภรรยา นี่ยังมิยามวิกาลเจ้าคะ หลูจวี่ได้แต่เม้มปากคิดเพียงในใจ ก่อนจะเดินตามไปทั้งคู่ไปเงียบๆ

“ท่านพ่อ ท่านแม่” สือเจียอียิ้มกว้างทันทีเมื่อบิดาที่งดงามราวกับเทพบนสรวงสวรรค์เดินคู่กับมารดาที่งดงามราวกับดอกหมู่ตาน มารดาจับมือบิดาทำให้สือเจียอีก้มหน้าซ่อนยิ้ม

“มีอะไรค่อยมายามอู่” เจียอีได้แต่กระพริบตามองบิดาที่มีสีหน้าราวกับกลืนยาขม มารดาที่มีใบหน้าเฉยชา เจียอีถอนหายใจท่านพ่อทำให้ท่านแม่โกรธเพราะสาวใช้อีกแล้วงั้นรึ เจียอีได้แต่ถลึงตามองบรรดาสาวใช้ของมารดา “พวกเจ้าถ้ากล้ายั่วยวนท่านพ่อข้า ข้าจะโบยพวกเจ้าให้ตาย จำไว้” เจียอีมองไปยังห้องที่ท่านพ่อท่านแม่เข้าไป มิรู้ว่าแจกันใบไหนจะแตกอีก เจียอีคิดก่อนจะเดินกลับเรือนไปช้าๆ หลูจวี่อยากจะบอกคุณหนูเจียอีเหลือเกินว่าท่านพ่อกับท่านแม่ของคุณหนูมิได้ทะเลาะกันเพราะเรื่องสาวใช้ปีนเตียงสักนิด