เก็บเธอ(ฉัน)ไว้ในหัวใจ

“อะ..อะไร เกิดอะไรขึ้น ไม่จริง!” อนลสวมกอดคนที่ยืนแข็งค้างปากสั่นระริกก่อนที่จะต้องรับน้ำหนักของย่าไว้ทั้งหมดในอ้อมแขน
“ไม่จริง! ไม่จริง! หนึ่งอย่าเล่นแบบนี้ลูกออกมาหาย่าสิหนึ่ง!”
“ย่าครับพี่หนึ่ง...ตายแล้วจริง ๆ” อนลบอกย่าของเขาน้ำเสียงขาดห้วง
“ไม่จริงหนึ่งหลานย่าอยู่ไหน! ออกมาหาย่า ออกมาหาย่าเร็ว ๆ!” ศีรษะของย่าพิงอยู่ที่อกของหลานชายอย่างไร้เรี่ยวแรงพลันสายตาก็มองเห็นผู้หญิงที่ไม่ควรมาอยู่ในบ้านของวราโรจน์หรือแม้กระทั่งมีลมหายใจ...
“ย่าครับ”
“เอาตัวมันออกไป อย่าให้มันเอาเสนียดมาแปดเปื้อนบ้านฉัน!” ในขณะที่ออกคำสั่งย่าจันทร์ฉายที่หลายคนเป็นห่วงก็ขยับลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวฉับ ๆ ไปหาสโรชาแต่ทว่าปัทมาก็ขวางป้องลูกสาวไว้เสียก่อน
“มึงสองตัวออกไปจากบ้านของกู!”
“ฮือ...ขอฝ้ายอยู่กับพี่หนึ่งเถอะนะคะ” สโรชายกมือขึ้นไหว้ทั้งน้ำตา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคงทำให้เธอถูกเกลียดอย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้
“ออกไป!”
“ย่าครับให้ฝ้ายอยู่เถอะ พี่หนึ่งคงอยากให้ฝ้ายอยู่ใกล้ ๆ”
“จะให้มันอยู่ในบ้านของเราทั้งที่มันเป็นต้นเหตุให้พี่เราตายหรือตาสอง” คำพูดของจันทร์ฉายดั่งพายุที่พังใจของหญิงสาวครั้งแล้วครั้งเล่า ปัทมาดึงลูกมากอดเพื่อบดบังสายตาของใครต่อใครที่มองมาอย่างสมเพส
“หลานกู หลานกูที่เลี้ยงมากับมืออย่างทะนุถนอมต้องตายก็เพราะพวกมึง!”
“คุณแม่รู้หรือคะว่าหนึ่งตายเพราะสองคนนั้น” วิมาลาทนเก็บความแคลงใจไม่ไหวโพล่งออกมากลางวงและนั่นทำให้อนลปล่อยมือจากแขนของย่าที่เขารักสุดหัวใจ