สัมพันธ์ลับ ( เล่มเดียวจบ )

เรื่องนี้ฟิน จิกหมอนตั้งแต่บทแรก
เพิ่ม ตอนพิเศษ และ ช่วงเก็บตก ครบถ้วนสมบูรณ์แล้วค่ะ
ลองอ่านเล่นๆ เพลินๆ นะคะ สนุกค่ะ

..........

ตัวอย่างเบาๆ น่ารักๆ

"พี่มีไส้กรอก อยากกินหรือเปล่า"
"ทะลึ่ง นี่มันบนดาดฟ้า ไม่อายพระอาทิตย์ ก้อนเมฆบ้างหรือไงคะ"
"เอ่อ... หมายถึงไส้กรอกนมกับไส้กรอกชีส" เขาหยิบถุงใส่ไส้กรอกขึ้นมา
"อะ อ้าว... นึกว่าไส้กรอกอันนี้" แล้วเธอก็มองเป้ากางเกงของเขาด้วยแววตาซุกซน

..........

ตัวอย่างความเจ้าเล่ห์ของเฮีย

วราลีตั้งใจทำความสะอาด ในขณะที่กวินแกล้งทำเป็นดูหนังในไอแพด ไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก
"เอ้อ... น้องลี พี่ลืมบอก พี่ฝากเช็ดตรงชั้นวางแจกันกับของโชว์พวกนั้นหน่อยนะครับ ฝุ่นมันเริ่มเยอะแล้ว"
"ได้ค่ะ" วราลีหันไปมองของบนชั้น มีไม่เยอะ แต่เดาว่าคงราคาแพง
ทั้งที่ระมัดระวังสุดๆ แต่วราลีดันทำแจกันแตก หญิงสาวรีบหันไปมองเจ้าของห้อง พบว่าเขาหัวเสียไม่น้อย
เจ้าแจกันนี่ต้องแพงมาก หรือไม่ก็มีความสำคัญ มีคุณค่าทางจิตใจ
"เอ่อ... คือ" หล่อนอ้ำอึ้ง ทำข้าวของเขาเสียหายเป็นครั้งที่สองแล้ว
"แจกันนั่น เป็นแจกันโบราณนะครับน้องลี มันราคาแพงมาก ทำไมน้องลีไม่รู้จักระวังเลยล่ะครับ พี่อุตส่าห์ไว้ใจ ให้มาทำความสะอาดห้องพี่ ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้"
กวินนึกภูมิใจ หากเขาไม่เลือกเรียนวิศวะ เรียนการแสดงแทน มีแววรุ่งแน่ๆ
แจกันที่ว่าโบราณ ราคาแพง แท้จริงแล้วเป็นของทำเลียนแบบ ลายพร้อยขนาดนั้น ยากมองเห็นรอยแตกร้าวที่ใช้กาวประสานไว้ ต่อให้ใครมาจับ มายกนิดเดียว มันก็พร้อมแตก แยกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ
"ลีขอโทษค่ะ ลีไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ ลีระวังแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงได้แตกแบบนั้น"
ครั้นเอื้อมมือไป หมายเก็บชิ้นส่วนแจกัน ชายหนุ่มรีบห้ามไว้
"ไม่ต้องทำแล้วครับ ไปนั่งเฉยๆ ที่โซฟา ที่เหลือพี่จัดการเอง"
ขืนให้เธอหยิบเอง เกิดเจอส่วนที่มีคราบกาวติดอยู่ ความแตกกันพอดี
คนโดนแกล้งไม่รู้ตัว หน้าจ๋อย รีบเดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวด้วยความรู้สึกผิด ปล่อยให้เจ้าของห้องเก็บกวาดทำความสะอาดเองตามต้องการ
ใช้เวลาสักพักกวินจึงจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มเดินมานั่งที่โซฟา แสร้งมองวราลีอย่างเหนื่อยหน่ายในความซุ่มซ่าม
"แจกันที่แตกไป ราคาเท่าไหร่เหรอคะ" หญิงสาวถาม
"ประมาณสองล้าน" คนโกหกพูดออกมาตามที่เตรียมไว้
คนฟังแทบร้องไห้ แจกันนี่น่ะเหรอ สองล้านบาท แล้วเธอจะมีปัญญาหาเงินจากไหนใช้คืน
"พี่รู้ว่าน้องลีค่อนข้างลำบาก แต่คนเราทำอะไรไว้ ควรรับผิดชอบใช่ไหมครับ เฮ้อ... เอาแบบนี้แล้วกัน พี่ลดหย่อนให้ ค่าหน้าจอโทรศัพท์มือถือน่ะ ไม่ต้องแล้ว คิดแค่ค่าแจกันพอ"
วราลียิ้มแหยๆ ให้กับความใจดีของอีกฝ่าย
หนี้ห้าพันบาทหายไป ได้หนี้ใหม่มาแทน
แค่สองล้านเอง จิ๊บ จิ๊บ
จิ๊บกะผี เธอต้องทำงานอีกกี่สิบปี ถึงมีปัญญาใช้หนี้จำนวนนี้ได้
"ลีบอกตามตรงนะคะ ลีคงไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนพี่ในเร็วๆ นี้แน่"
"น้องลีต้องการเวลาเท่าไหร่ครับ"
อยากถามออกไปเหลือเกิน
'สามสิบปีได้ไหมคะ' ทว่าสุดท้ายได้แต่นิ่งเงียบ
"ความจริงมันมีอยู่หนึ่งงาน ได้เงินไว แต่พี่ว่าน้องลีคงไม่กล้าทำหรอก"
"งานอะไรเหรอคะ ได้เงินขนาดนั้น แล้วต้องใช้เวลาทำเท่าไหร่"
"พูดแล้วมันกระดากปากน่ะ ไม่พูดดีกว่า"
"พูดมาเถอะค่ะ เผื่อลีทำได้ ลีจะทำ"
"พวกเด็กเสี่ยน่ะ ถือเป็นอาชีพได้ไหมนะ ช่างเถอะๆ น้องลีคิดเสียว่าพี่ไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกันนะครับ"
เขาเปิดประเด็นมาซะขนาดนี้ ดูซิว่าวราลีจะตอบกลับมาว่าอะไร

_________________________

"ชอบแล้ว ซื้อเลยดีกว่า"