ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงควาย

ผมไม่รู้ว่าตัวเองตายหรือยัง บนเวทีละครที่แสดงคืนนั้นไฟดับ ผมหมดสติไปและตื่นอีกทีก็มานอนอยู่ใต้โคนกอไผ่ เจอกับผู้ชายตัวดำแต่ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ พร้อมกับชาวบ้านอีกนับสิบที่มารุมล้อมและกล่าวหาว่าผมเป็นปอบ

ผู้ชายคนนั้นชื่อพี่ธรรม เขาพาผมมาอยู่บ้านด้วย แล้วผมก็ต้องมาช่วยพี่เขาทำงาน เลี้ยงควาย ดำนา เกี่ยวข้าว จนกระทั่งเรามีความรักต่อกัน ผมใช้ชีวิตเรียบเรื่อยอยู่กับพี่ธรรมเกือบปี และแล้ววันที่ต้องจากกันก็มาถึง

"พี่ธรรม...ถ้าภูไม่อยู่พี่จะไม่ลืมภูใช่ไหม" ผมรู้สึกว่าเรี่ยวแรงที่มีเริ่มจะหดหาย และเสียงที่เปล่งออกมาก็แผ่วเบาราวจะสิ้นลม หรือว่าผมจะตายแล้วจริงๆ 

"ไม่นะ ภูต้องไม่เป็นอะไร อย่าพูดแบบนี้อีก พี่ไม่ชอบ ภูต้องหายดี ภูต้องอยู่ที่นี่"

"แต่ว่า...มันคงถึงเวลา" ผมพยายามจะกำมือของพี่ธรรมเอาไว้ แต่แรงจะจับยังไม่มี

"พี่ไม่ให้ภูไปนะครับ ไม่ยอมให้ไปหรอก ภูอดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว ไอ้สม มึงนวดขาให้น้องหน่อย"

"พี่ธรรม น้องภูเป็นอะไร ทำไมถึงแปลกๆ ตาก็ไม่ยอมลืม ขาก็เย็น" พี่สมคงกำลังจ้องหน้าผมอยู่เป็นแน่แท้

"มึงอย่าถาม กูใจคอไม่ดี มึงไปปลุกแม่กูมาหน่อยซิ เผื่อท่านจะช่วยอะไรได้"

เสียงที่ผมได้ยินมันเริ่มเบาลงเรื่อยๆ แต่ทว่ากลับมีสิ่งหนึ่งที่มันเริ่มชัดเจนทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ลืมตามามอง นั่นก็คือใบหน้าของหญิงสาวที่โดนต้นว่านไฟของพ่อหมอสามารถจี้เข้าตรงอก

"ภูเจ็บหน้าอก ถ้าภูไม่อยู่พี่ธรรมต้องดูแลตัวเองนะครับ บอกนางแต๋นว่าภูไม่ได้ลา บอกลูกทั้งสองของนางด้วย ถ้าอายุยืนยาวเราอาจได้พบกัน"

"ไม่นะ! ไม่ๆ ภูลืมตาก่อนสิ ลืมตามามองพี่ก่อน! อย่าทำอย่างนี้ พี่จะทนไม่ไหวแล้ว อย่าเป็นอะไรไปเลย" เสียงคนที่ผมรักสุดหัวใจในเวลานี้มันฟังดูช่างน่าสงสารและหดหู่ใจเหลือเกิน

"พี่ธรรม...ภูรักพี่นะครับ รักมากที่สุดเลย รัก..." 

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ผมได้พูด ก่อนจะไม่รู้สติว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากนั้น