ยอดเสน่หาแม่ทัพ

เสิ่นหยวนซ่าง ผู้บัญชาการทหารที่ทรงอำนาจที่สุดในเมืองหลวง มีสถานะเป็นดั่งน้องบุญธรรมของฮ่องเต้

โจวจางหมิ่น หลานกำพร้านอกสกุลที่ซ่งไทเฮารับเลี้ยงดู สถานะในวังหลวงอิหลักเหลื่อ ระมัดระวังตัวในการดำเนินชีวิต ไม่เชื่อใจใครง่ายๆ ถือคติอยู่วงนอกย่อมไม่เจ็บตัว


ในวังหลวง โจวจางหมิ่นใช้ชีวิตธรรมดาสามัญถึงขั้นจืดจางเสียด้วยซ้ำ นางยังคิดไม่ตกว่าเหตุใดเสิ่นหยวนซ่างถึงเลือกผู้ที่ไร้ตัวตนเช่นนาง เขามีแผนอะไรอยู่กันแน่
ทว่าเสิ่นหยวนซ่างรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าเหตุใดจึงต้องเป็นนาง

ภายในห้องหอมืดสนิท มีเพียงแสงนวลจากดวงจันทร์เท่านั้นที่ส่องสว่างทาทาบร่างเล็ก ที่กำลังหลับไหลอยู่ในห้วงนิทรารมณ์ โจวจางหมิ่นหลับตาพริ้ม ไม่ได้รับรู้ถึงสัญญาณอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เลยสักนิด
ดวงหน้าขาวสว่างใสในความมืด ใบหน้านี้ติดอยู่ในความทรงจำของเขาไม่รู้ลืม
ในสวนหินนางคงไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เขากับนางอยู่ใกล้ชิดกันถึงเพียงนั้น กลิ่นกายของนางอบอวลไปทั่วโพรงจมูก สัมผัสของสตรีให้ความรู้สึกนุ่มนวลอ่อนหวาน น่าทะนุถนอม ฝ่ามือของเขาบดบังสายตา ปิดกั้นนางจากภาพอนาจาร แต่เขากลับตกลงไปในหลุมโลกีย์นั้นเสียเอง ยามที่เขาปลอบประโลมตนเอง ดวงหน้าในห้วงคำนึงทุกเช้าค่ำก็เป็นนาง
เป็นนางผู้เดียวเท่านั้น
บัดนี้เขาเป็นเจ้าของนาง มีสิทธิ์ที่จะครอบครองนางโดยสมบูรณ์ แม้นางอยากผลักไส เกรงว่าคงไม่ทันการณ์แล้ว

----------------------

เป็นครั้งแรกที่โจวจางหมิ่นใกล้ชิดพัวพันบุรุษถึงเพียงนี้

“อย่า” นางบอกเสียงสั่น ขณะที่ร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมา

มือเล็กบางทาบเข้ากับแผงอกแกร่ง สัมผัสแผ่วเบาทว่าร้อนลวก เขารวบจับข้อมือนางตรึงไว้บนเตียงหลวมๆ

“อย่ากลัวไปเลย เจ้าแค่ไม่คุ้นชินเท่านั้น ข้ารับรองว่าจะไม่ทำให้เจ้าเจ็บ” เสียงทุ้มอ่อนหวาน หลอกล่ออยู่ในที
ไม่รู้ว่าในน้ำเสียงของเขามีเวทมนตร์คาถาอันใด โจวจางหมิ่นผ่อนคลายลง เคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสแปลกใหม่ที่เขามอบให้

ริมฝีปากอุ่นไล่ขบเม้มผิวนวลจนสาบเสื้อเปิดอ้าออก ลิ้นเปียกชื่นไล้เลียเนินเนื้ออวบอิ่ม ก่อนจะไปหยุดที่ติ่งเนื้อสีกุหลาบ

สายตาของของทอประกายแวววาว

“เจ้างามเหลือเกิน” น้ำเสียงของเขาคล้ายละเมอ ครอบโพรงปากลงบนยอดถันสีสวย ดูดกลืนล้ำลึก ซึมซับสัมผัสแรกไว้ในความทรงจำ

---------------------

ทดลองอ่านใน ReadAWrite ก่อนได้นะคะ // แนะนำให้ซื้อจากระบบ androids หรือซื้อจาก website จะได้ในราคาที่ถูกกว่าค่ะ