กำนันพราย

"ผมเป็นเสือ"จะมีคนเชื่อมั้ย "เสือ"ที่ไม่ใช่เสือผู้หญิง ใครมันจะเชื่อว่ายุคนี้จะยังมีวิญญาณของเสือสมิงวนเวียนอยู่ แต่คนที่จะช่วยผมได้ในครั้งนี้ กลับเป็นคนที่เกลียดพ่อผมเข้าไส้ จะรอดหรือจะกลายเสือกันล่ะ

เรื่องย่อ บทที่ 19.

“ธามชอบอาพราย จะให้นอนกับคนอื่นได้ยังไง”

เพียงแค่เสียงหวานนี้จบลง ทุกอย่างมันก็เหมือนจะหยุดนิ่งไปด้วย ความเงียบเข้าปกคลุมจนได้ยินแค่เสียงลมหายใจ และอีกหนึ่งที่มันดังอยู่ตรงอกข้างซ้ายของทั้งคู่ แต่ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น

“ตกลงจะเอาไหมผู้หญิง” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมา จนพรายต้องหันกลับมาดู ก็ได้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

“เด็กโง่ ทีหลังก็อย่าอวดดีอีกเข้าใจมั้ย”

พรายพูดขึ้นพร้อมกับเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมาสบตา และสิ่งที่เขาเองไม่เคยคิดจะทำก็เกิดขึ้น ริมฝีปากหนาแนบลงสัมผัสแผ่วเบา ซึ่งตอนแรกเขาคิดจะแค่แตะมันเพื่อปลอบแต่พอประกบลงไปแล้วมันกลับมีแรงดึงดูดบางอย่างขึ้นมา จนอดไม่ได้ต้องเอียงหน้าหาองศาที่พอเหมาะ

ก่อนจะขบเม้มเบาๆบนริมฝีปากอิ่มนุ่ม ที่ยิ่งสัมผัส ก็ยิ่งอยากให้มันลงลึกมากกว่าเดิม สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะสอดลิ้นเย็นชื้น เข้าไปควานหาความหวานละมุนด้านใน เพียงเท่านั้นทั้งคู่ก็มัวเมากับรสจูบที่ไม่เคยคิดว่ามันจะหอมหวานได้ขนาดนี้ จนไม่อาจผละออกจากกันได้

พรายเขาไม่ชอบจูบกับใครตั้งแต่เลิกกับแฟนสาวเมื่อแปดปีก่อน และยิ่งกับผู้ชายยิ่งไม่มีอยู่ในหัว แต่ตอนนี้เขาจูบคนในอ้อมกอดราวกับจะสูบวิญญาณเสียให้ได้ ซึ่งธามก็ตอบรับเป็นอย่างดี จนพรายไม่อยากจะผละออกเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“กำนัน ตกลงจะเอายังไงครับ ผู้จัดการรอนานแล้ว”

โรมส่งเสียงเรียกอยู่หน้าประตูห้องนอน โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกด้านนั้นกำลังผละลิ้นออกจากกันอยู่อย่างเสียดาย ตาสวยตอนนี้มันหยาดเยิ้มด้วยแรงปราถรถนา จนพรายที่เห็นแบบนี้ก็ถึงกับต้องขบกรามข่มอารมย์เอาไว้