บ่มรัก Love friend

"พี่ไฟคือน้องครีมพร้อมจะแต่งงานกับพี่ไฟแล้วนะคะ"เมื่อเห็นอีกคนตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องครีมใสก็รีบพูดขึ้นทันที และเธอหวังว่าอีกคนจะพอใจ แต่ประโยคที่ตอบกลับมาทำเอาแทบหงายหลัง เหมือนโดนหมัดหนักๆ ซัดเข้าให้กลางอากาศ

"แต่พี่ไม่อยากแต่งแล้ว"ไฟไม่ได้หันหน้ามาเผชิญ มีเพียงแผ่นหลังหนาเท่านั้นที่ครีมใสสามารถมองเห็นในตอนนี้ ทว่าแผ่นหลังหนากลับพร่าเลือนเพราะม่านน้ำตาของครีมใสที่บดบังขึ้นมา เป็นอีกครั้งที่ไฟเย็นชา และเป็นครั้งแรกที่ไฟเมินโดยไม่ยอมมองหน้ากัน เจ็บนะ แต่จะโทษใครได้ในเมื่อเธอทำลายมันเอง

"พะพี่ไฟ"เสียงบางสั่นเครือ พยายามกลืนก้อนจุกที่มันตีบตันอยู่ในลำคอ เธอเข้าใจแล้วว่าการถูกปฏิเสธมันเป็นยังไง ผู้ชายที่ยืนหันหลังให้คงเจ็บกว่าเธอหลายร้อยเท่าเพราะเขาตั้งใจทำมันทุกอย่างเพื่อเธอ เธอมันโง่เองครีมใส

"พี่มาคิดดูแล้ว เราถอยกันคนละก้าวเพื่อมาทบทวนความรู้สึกตัวเองก็ดีเหมือนกัน"ครีมใสถึงกับปาดน้ำตา ก้มหน้ายอมรับความจริง อยากเดินเข้าไปกอดแต่ความกล้าก็มีไม่มากพอ เธอไม่อยากเห็นท่าทางที่อีกคนแสดงความรังเกียจออกมา แค่ปัดมือเธอออกเพียงแค่นั้นก็เจ็บมากพอแล้ว

"…"ครีมใสเงียบ รับฟังทุกถ้อยคำ ทุกประโยค นี่ใช่ไหมคือการบอกเลิกที่รักษาน้ำใจกันที่สุด ไม่ว่าจะรักษาน้ำใจหรือบอกเลิกสุภาพแค่ในสุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี เพิ่งเริ่มต้นกันแท้ๆ แต่ความรักกำลังจบลง ด้วยคำว่าถอยคนละก้าว

"อีกอย่างถ้าน้องครีมไม่อยากฝึกงานที่บริษัท ไปฝึกที่อื่นได้ตามสบายเลยนะ จะได้ไม่ต้องอึดอัด"ไฟบอกเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป ถ้าเขาหันหลังกลับมาสักนิดจะเห็นดวงตากลมโตมีแต่หยาดน้ำตา เห็นนัยน์ตามีแต่เพียงคำว่าขอโทษ

ฮึก ฮื่อ!

เสียงสะอื้นไห้ดังกึกก้องภายในห้องกว้าง แม้ร่างหนาจะเดินออกมาข้างนอกห้องแล้วแต่ชายหนุ่กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน และเจ็บปวดไม่แพ้กัน ไม่เคยคิดว่าจะพูดคำนี้สักนิด แต่ในเมื่อทบทวนมาดีแล้วก็ควรตัดสินใจพูดมันออกไป ยอมรับว่าที่ผ่านมา หวง ห่วง จนบังคับจิตใจคนตัวเล็กหลายอย่าง ใช่ว่าจะมองไม่เห็นถึงความอึดอัดของอีกคนแต่แค่พยายามมองข้าม เพราะเพียงคิดว่าทั้งหมดคือ ความรัก ความหวังดี

"ทบทวนนะครับว่าในชีวิตของน้องครีมยังต้องการพี่บ้างหรือเปล่า"