อุ้มรักไร้ใจ

ก็แค่อยากเห็นขาอ่อนเขา…. สำหรับภัทรเมยาแล้วเธอคิดแค่นั้นจริง ๆ เพราะในอดีต กุมพาเคยดูถูกเธอเอาไว้ ว่าผู้หญิงหน้าตาแสนธรรมดาแถมยังจนมากอยางเธอ ชาตินี้อย่าหวังได้เห็นขาอ่อนไฮโซหล่อ พ่อรวยอย่างเขาเลย เจ็บนี้เธอจำฝังใจ ไม่ว่าจะใช้เล่ห์กลมารยาสักกี่เล่มเกวียนเธอก็จะทำให้กุมพาสยบแทบเท้าเธอให้ได้
ทุกเหตุผล ทุกการกระทำ เธอบอกตัวเองว่ามันก็แค่การแก้แค้นเอาคืน แต่เกมดันพลิกเมื่อเธอเกิดตกหลุมรักศัตรูเข้าไปเต็มรักในวันที่เขารู้ว่า สิ่งที่เธอสร้างมามันคือเปลือก คือการโกหกหลอกลวง ทุกอย่างปลอมหมดแม้แต่หน้าตา เขาทิ้งเธอไปอย่างไม่แยแส ไม่เหลือพื้นที่ใด ๆ ในหัวใจเขาให้เธอซุกอยู่ สิ่งเดียวที่เขาทิ้งไว้ให้คือลูกสาวตัวน้อยที่หน้าตาถอดแบบเขามาราวกับต้องการตอกย้ำให้เธอรู้ว่าอย่าคิดเล่นกับไฟ

ตัวอย่างในเล่ม

“ฉันไม่ได้รักเธอ”
“ไม่จริง คุณแค่โกรธฉัน”
“ฟังนะภัทรเมยา ฉันไม่ได้รักเธอ ที่ฉันพูดออกไปทั้งหมด ฉันก็หลอกเธอเหมือนกัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องพยายามและยิ่งฉันรู้ว่าเธอคือยัยเด็กบ้านนอกนั้น ฉันยิ่งไม่เอา”
“คุณกุมป์…”
“เธออาจจะเคยได้เห็นขาอ่อนฉัน เธอชนะ นั่นเพราะฉันไม่รู้ว่าเป็นเธอ แต่เธอจะไม่ได้เห็นมันอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน”
“ฉันไม่ยอมแพ้หรอก คุณก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่าย ๆ “
“ฝันเฟื่อง”
“ฉันจะไม่ยอมแพ้”
“แล้วแต่เลย เอาที่สบายใจ อยากทำอะไรก็ทำ ถอย…” เขาสั่งเสียงเข้มแต่เมื่อเธอไม่ถอยจึงผลักให้ถอยห่างจนเซ


ตัวอย่างในเล่ม

ภัทรเมยาน้ำตาไหลซึมกับใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาวตัวน้อยในห่อผ้าสีฟ้าอ่อน ผิวขาวจัดถอดแบบมาจากใครก็คงไม่ต้องบอก เพราะเธอผิวสีแทน ไหนจะตา จมูก จะเหมือนเธอสักนิดก็ไม่มี

หน้าเหมือนพ่อขนาดนี้ แม่จะลืมยังไงลูก…

หญิงสาวจรดปลายจมูกลงมาบนพวงแก้มยุ้ยนั่นแล้วตะแคงมองเพลิน ร่างเล็กในห่อผ้าแลบลิ้นไปมา หลับตาสลับลืมตา มือเล็กที่สวมถุงมือเดี๋ยวหลุดเดี๋ยวหลุดไม่เคยอยู่ดีทำให้เธอหัวเราะเบา ๆ ยิ่งเป็นแม่คนแบบนี้เธอยิ่งคิดถึงแม่ อยากให้แม่มาอยู่ด้วยเหลือเกิน