หมดหนทางที่จะรัก

ร่างเล็กยังคงนั่งอยู่บนเตียง ไม่ได้ลุกพรวดพราดเข้าหาอีกฝ่ายอย่างที่เคยทำ สายตาคู่สวยจ้องมองสามีด้วยความเจ็บปวด ช่อผกาไม่แม้แต่จะเอ่ยประโยคไหนออกอมา

"จะนั่งมองออกนานไหม ไม่เคยเห็นคนเมาเหรอ"

เคยเห็นสิทำไมจะไม่เคย ก็เห็นกันอยู่แทบทุกวัน แต่เธอก็ไม่ชินกับการกระทำของเขาเสียที

ช่อผกาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พิศมองสามีตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอคงทนอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว ความรักระหว่างเรามันคงหมดหนทางที่จะไปต่อแล้วจริงๆ

"ถ้าคุณจะทำตัวแบบนี้ไม่เลิก ช่อว่าเราหย่ากันให้จบๆ ไปเถอะค่ะ จะได้ต่างคนต่างไป" เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าแววตากลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"ไปที่เขตพรุ่งนี้เลยเป็นไง" เขาตอบกลับทันควัน พร้อมกับแสยะยิ้มมุมปาก

ช่อผกาตกใจอยู่ไม่ใช่น้อยที่ได้ยินประโยคนั้น นั่นหมายความว่ากฤษฎาคงไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันแล้วจริงๆ แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อเขาไม่คร่ำครวญอะไรเธอก็ยินดีที่จะจากไปเช่นกัน

"ค่ะ" เธอตอบคำเดียวสั้นๆ แต่ความรู้สึกกลับเจ็บลึกเจียนตาย ช่อผกาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เพราะได้สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่เสียน้ำตาให้ผู้ชายคนนี้อีก

"งั้นพรุ่งนี้ก็ไปเจอกันที่เขตทีเดียวเลยนะ ตอนนี้ไม่ไหวแล้วว่ะ ง่วงมาก จะไปนอน ส่วนเธอไปถึงเมื่อไหร่ก็โทรเรียกด้วยก็แล้วกัน จะได้ตามไป"