กลลวงอสูรซ่อนใจ

จอมสุรางค์หวีดร้องเบาๆ กลับตัวตั้งฉากแทนนอนตีแปลง พอเห็นว่าศีรษะดำๆ ที่โผล่ขึ้นข้างตัวเป็นหัวมนุษย์ที่ยังมีชีวิต และยังเห็นต่อไปอีกว่าเป็นหัวใคร ก็ได้แต่มองตาโต ตามด้วยเสียงเอ็ดอึง ลืมความโมโหกรุ่นๆ ที่มาตลอดวันลงชั่วครู่ ถึงว่าจะหายตกใจแล้วที่จู่ๆ ก็มีศีรษะดำๆ โผล่ขึ้นข้างๆ ทว่าความประหลาดใจยังมีอยู่
“คุณจะบ้าเหรอ? ลงมาทั้งชุดเนี่ยนะ?”
“อยากว่าบ้า เลยจะบ้าจริงๆ เสียเลย”
“เอ๊ะ! นี่ ถอยไปนะ คุณจะทำอะไร?”
“ทำบ้าไง”
ร่างสูงเพรียวขยับเข้ามาใกล้เกือบชิด จอมสุรางค์ผวาหนีเลยทำให้เสียหลักตัวจมวูบ และพอตั้งหลักโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำได้ก็ถึงกับสำลักกระอักกระไอ
“บ้า! บ้า! นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณ ฉันเกือบจมน้ำตายแน่ะเห็นไหม?”
คนคิดจะประทุษร้ายร่างกายเขาด้วยกำหมัดเล็กเกือบจมวูบอีกครั้งหากเขาไม่ยื่นมือออกไปคว้าเอาไว้คงจะโมโหจนลืมไปว่าเท้าไม่ติดดิน และตัวก็ลอยอยู่ในน้ำ
“นี้แหละที่ภาษิตว่าเอาไว้ คิดจะให้ทุกข์แก่ท่าน เลยเดือดร้อนเสียเอง”
“ว่าผิดว่าถูกก็ยังแค่นจะพูดอวด!” อดไม่ได้จริงๆ ที่จะทำเสียงหมั่นไส้ออกไป “แล้วนี่จะปล่อยมือได้หรือยัง”
“ปล่อยก็ได้ แต่สัญญาก่อนว่าจะไม่หนีหน้าพี่ จะยอมฟังคำขอโทษ และยกโทษให้กับสิ่งที่พี่ทำลงไปโดยไม่ตั้งใจ”
“ไม่สัญญาอะไรทั้งนั้น แล้วก็บอกตั้งหลายหนแล้วนะว่าไม่คิดจะนับญาติกับคนแปลกหน้า เพราะฉะนั้นเลิกตั้งตัวเป็นพี่เชื้อได้แล้ว”
“ใครว่าแปลกหน้า”
จอมสุรางค์พิศหน้าคมสันที่อยู่ใกล้
“คิดทบทวนดีๆ สิ ว่าเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า”
เสียงทุ้มนุ่มประกอบรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนที่หล่อนรู้สึกตั้งแต่แรกว่าเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออก แล้วก็เลิกสนใจที่จะตั้งข้อสงสัย ทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น
“คุณจะบอกว่าเรารู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นหรือ?”
“ถ้าใช้คำว่ารู้จัก ดูเหมือนพี่จะรู้จักจุ๋มฝ่ายเดียว แต่เราก็เคยเจอกัน ถึงแม้จะแค่ครั้งเดียว... นานมาแล้ว”
ประโยคคำพูดท้ายนี้เองกระตุ้นความทรงจำที่ค่อนข้างจะอยู่ลึกลงไปของหล่อน ตากลมพลันเบิกกว้างขึ้นทันใด
“คุณนั่นเอง!”
“นึกออกแล้วใช่ไหมว่าเราเคยเจอกันที่ไหน” เขาถามยิ้มๆ
“ในห้องทดลองของคุณพ่อที่เรือนเล็กริมน้ำ?”
“ถูกต้อง”
จอมสุรางค์มองเขาอย่างอัศจรรย์ใจ ไม่คิดจริงๆ ว่าหล่อนจะลืมชายหนุ่มรุ่นพี่ตัวโตๆ ที่เป็นแขกของบิดาในบ่ายวันหนึ่งเมื่อ...แปดหรือเก้าปีมาแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะยังจำหล่อนได้?
แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน เมื่อตะกี้นี้เขาพูดว่ายังไงนะ?
ดูเหมือนเขาจะบอกว่ารู้จักหล่อนอย่างนั้นใช่หรือเปล่า?
การที่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว และหล่อนยังไม่ได้ใส่ใจเขาสักเท่าไหร่ ไม่น่าจะใช้คำว่า “รู้จัก”
“มันตั้งหลายปีมาแล้ว ฉันไม่คิดว่าคุณจะจำยังจำได้”
หล่อนแสดงความสงสัยออกมา
“ไม่เคยลืมเลยมากกว่า”
นัยน์ตาดำนุ่มฉายแวว... ยิ่งกว่าอ่อนโยน ที่กำลังมองสบลงมาที่ตากลมของหล่อนทำให้จอมสุรางค์รู้สึกว่ากระแสน้ำเย็นสบายรายรอบตัวชักจะอุ่นๆ ขึ้นมาผิดปกติ ราวกับว่าจู่ๆ บริเวณนั้นก็เกิดตาน้ำพุร้อนขึ้นมากะทันหัน