let me be your teddy bear

รอยยิ้มของอีกคนดูอ่อนหวาน เหมือนกับสีกลีบดอกของต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านอยู่เหนือหัวเราในตอนนี้ เพลงไม่แน่ใจนักว่าอีกคนกำลังพูดถึงอะไรกันแน่ เนื้อความในหนังสือ ความรู้สึกของตัวเองหรือความรู้สึกต่อใครสักคน
"พออ่านแล้วก็เข้าใจขึ้นมาเลยว่าบนโลกนี้น่ะ มีบางความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนไม่น้อยไปกว่าความรักอยู่จริง ๆ นะ"
แบร์เลือกที่จะแตะกลีบดอกสีชมพูละมุนละไมแผ่วเบา แตะต้องมันอย่างระมัดระวังที่สุด ไม่ให้โดนแม้แต่เส้นผมของคนที่ยืนอยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่กลับรู้สึกเหมือนห่างกันออกไปแสนไกล บางอย่างเราไปเร่งรัดมันไม่ได้ ก็เหมือนกับดอกตาเบบูญ่านั่นแหละ... มันบานแค่ปีละครั้งแล้วจากไป "ไว้ไปลองอ่านดูนะคะ :)"
แบร์บอกพร้อมกับรอยยิ้มหลังจากหยิบกลีบดอกอ่อนนุ่ม ออกจากเส้นผมสีดำสนิทของคนตรงหน้า สำหรับวันนี้ ตอนนี้ ใต้ต้นตาเบบูญ่าตรงนี้ แค่นี้ก็เป็นสุขแล้ว

"แต่ผมเศร้าเกินกว่าจะเชื่อเช่นนั้น ผมไม่อาจเฝ้ารดน้ำทุกวันเพียงเพื่อที่จะให้ตาเบบูญ่าบานแค่ครั้งในรอบปีได้... ที่พี่รู้เพราะว่าอ่านมาจากหนังสือเรื่องคิดถึงทุกปี ของบินหลา สันกาลาคีรีแหละ"