เมื่อข้ากลับมาเกิดใหม่เป็นฮองเฮาไร้ใจ

หวางลี่ถิงได้ขาดใจตายลง เมื่อนางย้อนอดีตได้กลับมาก่อนที่จะอภิเษกสมรส
จึงทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ตนเองต้องเข้าวังอีก
แต่ทว่าเมื่อยิ่งหนีกลับยิ่งถูกติดตาม
ฮ่องเต้ที่เคยเย็นชาในตอนนั้นกลับสนใจในตัวนาง !!

ข้ารู้ซึ้งแล้วว่าการที่ถูกหมางเมิน
จากชายที่รักจนหมดหัวใจนั้นเป็นเช่นไร
ความทะเยอทะยานอันไร้ขอบเขต
มิอาจเหนี่ยวรั้งความรักจากใจที่ด้านชาได้
เขาไม่รักก็คือไม่รักดั่งปากพูด
ไม่ใช่ว่าไม่รัก เพราะนางเป็นบุตรเสนาบดีที่พระองค์เกลียดชัง
หากแต่เพราะว่าใจของฝ่าบาทไม่ได้อยู่ที่นางเลยแม้เพียงเศษเสี้ยว
การแย่งชายคนรักของสตรีอื่นล้วนเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องนัก
ทว่าข้าผู้นี้กลับลงมือทำไปเสียแล้ว

พอกันทีชีวิตที่ไม่ถูกเขารัก
หากชาติหน้ามีจริง
ดังพระพุทธองค์ทรงตรัสไว้
ข้าผู้นี้ขอเกิดเป็นสตรีไร้หัวใจ
ให้ได้เท่าครึ่งหนึ่งของฝ่าบาท


บางช่วงบางตอน (ตัดมาบางส่วน)

หลี่ซื่อหมิงขมวดคิ้วเข้มขึ้นอีก แรงรัดที่เอวคอดกิ่วก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เป็นครั้งแรกที่เหลียนกงกงเห็นโทสะของฮ่องเต้หนุ่ม
“เจ้าพูดเรื่องบ้าอะไรกัน!” ในความคิดของบุรุษ คิดแล้วว่าเรื่องนี้เนี่ยเจินเจินจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง ดังนั้นจึงให้เหลียนกงกงรั้งตัวอดีตคนรักไว้ก่อน
“ปล่อยเพคะ! หม่อมฉันบอกให้ปล่อย!” หวางลี่ถิงเสียใจจนสติแตก นางดิ้นอย่างแรงแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้
“เจ้าดื้อกว่าที่ข้าคิดไว้มากนะ” ความอยากเอาชนะ ทำให้หลี่ซื่อหมิงเลือดขึ้นหน้า เป็นครั้งแรกที่เขาเก็บสีหน้าไม่ได้ และต้องพลั้งมือทำรุนแรงเช่นนี้
“จะทำอะไรกันเพคะ” หวางลี่ถิงรีบหันหน้าหนี หัวใจเต้นแรงแทบหลุดออกมาจากหน้าอก เมื่อชายที่นางเคยรักเคลื่อนริมฝีปากเข้ามาใกล้ในฉับพลัน กระทั่งริมฝีปากหยักสวยนั้นแตะลงที่ข้างแก้มใส เลือดลมของหนุ่มสาวก็สูบฉีดทันที
“หยุดได้สักทีนะ” เสียงทุ้มพูดแผ่วเบา จากนั้นก็เปลี่ยนมาจูงแขนนางพาเดินไปบริเวณฝั่งขวาที่มีห้องพักเต็มไปหมด
“จะไปไหนเพคะ!” หวางลี่ถิงตื่นตระหนก รีบกอดต้นเสาที่เดินผ่านไว้ทันทีด้วยมือข้างเดียวที่เป็นอิสระ
หลี่ซื่อหมิงที่ไม่เคยต้องพูดมากก็มีสตรีเอาอกเอาใจจึงมุ่นคิ้วขึ้นด้วยความหงุดหงิดใจ
“พวกเรามีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยกันสองต่อสองเท่านั้น” เขาพูดประโยคนี้ออกมาหน้าตาเฉย หวางลี่ถิงตั้งรับไม่ทันที่เห็นว่าหลี่ซื่อหมิงเปลี่ยนไป
“มะ ไม่เพคะ หม่อมฉันไม่เป็นฮองเฮา ไม่อยากอยู่ในวัง ไม่อยาก…” โฉมสะคราญพูดได้เพียงเท่านั้นก็ถูกเหลียนกงกงมาแกะมือนางออกจากเสา จึงทำให้ฮ่องเต้หาโอกาสอุ้มนางขึ้นมาได้โดยง่าย
“วะ ว้าย! ท่านกงกง”
“ฝ่าบาทอย่าเพคะ”
นาทีนี้หวางลี่ถิงไม่รู้จะหาทางออกอย่างไร เมื่อเขาพานางเข้ามาในห้อง ประตูห้องรับรองขนาดใหญ่ก็ปิดอย่างรวดเร็ว มีเหลียนกงกงคอยยืนเฝ้าประตูเอาไว้
ร่างสูงเหวี่ยงร่างบางไปติดกับกำแพงห้อง เขาใช้ตัวเองเป็นปราการแข็งแรงกักขังนางเอาไว้ ตอนนี้พวกเขาตัวใกล้ชิดแต่ใจช่างห่างเหินยิ่งนัก
หวางลี่ถิงไม่แม้แต่จะกล้าหายใจออกมาแรง ๆ หัวใจที่ด้านชาเพราะถูกทรมานใจมานานกำลังเต้นถี่รัว เหมือนพยายามจะมีชีวิตเพื่ออยู่ต่อไปอีกครั้ง ช่างเป็นความรู้สึกที่ตั้งตัวไม่ทัน และรู้สึกไม่เข้าใจยิ่งนัก
ข้าต้องเกลียดเขา ต้องไม่รัก อย่ามีความรู้สึกอะไรอีก
หวางลี่ถิงพยายามกล่อมตัวเอง
ขณะที่นางหลุบตามองแค่เพียงปลายคางคนตรงหน้าเท่านั้น เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกขัดใจ เป็นครั้งแรกที่หลี่ซื่อหมิงจะมีโทสะมากเช่นนี้
“เจ้าเกลียดข้าหรือ" เสียงทุ้มมีประกายไม่เข้าใจ เขาก็ไม่เคยทำให้คุณหนูใหญ่ลำบากใจ เป็นนางที่อยากแต่งงานกับเขาเองมิใช่หรือ
เมื่อฮ่องเต้ถามคำถามนี้ออกมา หวางลี่ถิงก็กลั้นใจตอบคำที่ไม่ตรงกับหัวใจ “หม่อมฉันไม่ชอบคนไม่ชัดเจนเพคะ” จากนั้นนางก็ผินใบหน้างามออก เป็นครั้งแรกที่หลี่ซื่อหมิงได้มองสตรีผู้นี้ใกล้ ๆ
เดิมนางก็เหมือนบุปผาอื่น ๆ ที่ผลิบานในสวนทั่วไป แต่ตอนนี้กลับมีกลิ่นอายไม่เหมือนเดิม มีเสี้ยนหนามงอกออกมาพร้อมที่จะทำร้ายเขาได้ตลอดเวลา
“น่าขันยิ่งนัก คนที่ไม่ชัดเจนก็คือตัวเจ้าเองต่างหาก”


**หมายเหตุ update ไฟล์พิสูจน์อักษร ฉบับตีพิมพ์ให้แล้วนะคะ